Πονηρός ο βλάχος. Ή μάλλον σωστός ο παίκτης. Στη φωτογραφία εικονίζεται, φωτογραφημένος από παπάρα-τσι, ο Σαλβαντόρ Νταλί και η αντίδρασή του μόλις πληροφορήθηκε ότι ο Καραμανλής ο νεότερος (ξανα)προκήρυξε πρόωρες εκλογές. Αντί να σκοτιστεί για τα κίνητρα και να ερευνήσει πόσο πικράθηκε ο Μιχάλης Λιάπης, ο Νταλί, που βρισκόταν στο Πόρτο Καρράς (με ολιγοήμερη άδεια από τον Παράδεισο ή τους Αιώνιους Κυνηγότοπους ή όποια άλλη μεταθανάτια διαμονή), έγραψε τα ως άνω στα παλαιότερα των υποδημάτων του, τσίμπησε ένα μπουκάλι Blanc de Blancs και απόλαυσε ανεύθυνα.
Αναλόγως πράξαμε και εμείς με κάτι φίλους – μόνο που δεν έχουμε αποβιώσει ακόμη (άρα δεν είχαμε τη μακαριότητα του Νταλί), δεν ήμασταν στις Πλαγιές Μελίτωνος αλλά στην Αθήνα και δεν είχαμε Blanc de Blancs (δεν το βρίσκεις παντού το άτιμο), αλλά Μελλισάνθη – άκρως ικανοποιητική πάντως.
Θα προτιμούσα Blanc de Blancs, παρά ταύτα, και μόνο γιατί η γνωριμία μου με αυτό προήλθε από γοητευτική παρερμηνεία. Παιδί ακόμη, είχα ακούσει οικογενειακό φίλο να λέει ότι ο γιος του δεν είχε περάσει στην Αρχιτεκτονική και έφυγε στην Αγγλία, με αποτέλεσμα σημαντική επιβάρυνση για την οικογένειά του. «Χαλάλι, όμως», πρόσθετε, «γιατί πήγε στην Αρχιτεκτονική των Αρχιτεκτόνων». Στην αρχιτεκτονική σχολή που ίδρυσαν και διοικούσαν αρχιτέκτονες – την crème de la crème. Η φράση μου είχε εντυπωθεί και όταν, λίγα χρόνια αργότερα, είδα το Cotes de Meliton (Πλαγιές Μελίτωνος) Blanc de Blancs του Πόρτο Καρράς υπέλαβα ότι ήταν το λευκό των λευκών, το απόσταγμα, η κορυφή.
Όπως σύντομα κατάλαβα, βοηθούσης της γαλλικής γραμματικής (άλλο de, άλλο des), πρόκειται για κάτι άλλο –κυριολεκτικό. Είναι το λευκό από αποκλειστικώς λευκά σταφύλια (κίτρινα στην πραγματικότητα, αφού λευκό είναι το γάλα – αλλά αυτό σε άλλη στήλη), χωρίς ανάμειξη με κόκκινα, στους δε αντίποδες του ίσταται το Blanc de Noir, λευκό από μαύρο σταφύλι, ιδιαίτερα απολαυστικό σε όσους αρέσει το Ξινόμαυρο (αλλά και οι, πανάκριβες νομίζω, σαμπάνιες από Pinot Noir). Παρερμηνεία ή μη, η γνωριμία όμως είχε γίνει και το Blanc de Blancs από τις Πλαγιές Μελίτωνος απέκτησε έναν ακόμη οπαδό –χωρίς να ξέρω για τον Νταλί, έτσι;
Τα τελευταία χρόνια, όπως η καθημερινότητα μας παρασύρει και αγοράζουμε τις ετικέτες που βρίσκουμε λησμονώντας παλιούς καλούς φίλους (θέλει, π.χ., αναζήτηση για να βρεις Glenfarclas δέκα ή δώδεκα ετών), είχα μισοξεχάσει το κρασί – όταν το είδα μπροστά μου σε ξενώνα στο Παλιό Μικρό Χωριό Ευρυτανίας. Cotes de Meliton, Blanc de Blancs. Είχε δύο μπουκάλια, τα οποία έγιναν πάραυτα της αναλήψεως. Αλλά ήταν τα τελευταία.
Πίσω στην Αθήνα, άρχισε η αναζήτηση. Τελικά, χάρη στο εξυπηρετικότατο τμήμα πωλήσεων του Κτήματος Πόρτο Καρράς, έμαθα ότι το κρασί, που αρχικά κυκλοφορούσε σε φιάλη Αλσατίας (αυτήν που κρατά ο Νταλί στη φωτογραφία, την οποία είχαν την καλοσύνη να μου στείλουν), υπέστη …αντιστροφή σήματος. Ενώ αναφερόταν με μεγαλύτερα στοιχεία ο παραγωγός και η προέλευση Cotes de Meliton, καθώς σταδιακά το κτήμα άρχισε να διαθέτει και άλλα λευκά κρασιά, προέταξε πλέον το Blanc de Blancs.
Το κρασί, ωστόσο, παραμένει εξαιρετικό – στις δε πρόωρες εκλογές είναι σκέτη απόλαυση. Με μέτρο, βέβαια. Γιατί με τη συχνότητα που προκηρύσσονται πρόωρες εκλογές τελευταία, μπορεί κανείς να γίνει αλκοολικός.
