Έλεγε πρόσφατα δημοσιογράφος που καλύπτει τα λεγόμενα «εικαστικά» ότι είχε πάρει τηλεφωνική συνέντευξη από επιφανή σχεδιαστή έτι επιφανέστερου οίκου μόδας του Παρισιού. Τα σχέδιά του ακραία. Στο τέλος της συνομιλίας, τον ρώτησε πώς ντύνεται ο ίδιος. Ο άνθρωπος γέλασε: «κυρία τάδε», της είπε, «είμαι σαράντα πέντε ετών. Με σακάκι και γραβάτα.»
Ο ανήρ, χρόνια στο χώρο της μόδας, έχει προφανώς φτάσει στο σημείο να αποσυνδέει τα επαγγελματικά του πονήματα από την προσωπική του αμφίεση. Και όχι μόνο. Ίσως ακριβώς λόγω της ειδικότητάς του έχει συμπεράνει ότι μία συνέπεια του «anything goes», του «φοράμε ό,τι να ’ναι παντού», είναι και ότι το ένδυμα τελικώς χάνει τη συμβολική του διάσταση: το τζιν στο γραφείο μπορεί να μην εκφράζει –αλλά και να μην εκπέμπει- πλέον εναλλακτικότητα, ακριβώς όπως το κοστούμι δεν υποδηλώνει οπωσδήποτε συντήρηση ή προσκόλληση στην παράδοση.
Με αυτή τη λογική πρέπει να πω ότι δεν ενοχλήθηκα –και αρχικά ούτε σχολίασα- την σπορ αμφίεση της υπουργού Τίνας Μπιρμπίλη στην ορκωμοσία. Η γυναίκα μου φάνηκε συμπαθής, διάβασα ότι είναι αξιόλογη, το τζιν και το σακίδιο δεν με απασχόλησαν, όπως ούτε η «χαλαρή» ενδυμασία της σε επόμενες επίσημες εμφανίσεις.
Με την ίδια λογική, όμως, με αντέκρουσε η συνάδελφος που είχε πάρει τη συνέντευξη. Αν δεν λέει τίποτε η αμφίεση, γιατί η υπουργός μοιάζει να επιλέγει εκ συστήματος την απόκλιση από την πεπατημένη; Είναι επειδή έτσι ντύνεται και δεν βλέπει λόγο - ουσιαστικό ή συμβολικό-να αλλάξει, οπότε της βγάζουμε το καπέλο; Ή μήπως εκείνη νομίζει ότι υπάρχει συμβολισμός, ότι κάτι διαμηνύει για τις καινοτόμες αντιλήψεις της – έστω συνοδευμένες από σακίδιο «φιρμάτο»; «Γιατί αν είναι έτσι», επέμεινε η συνάδελφος, «ως πολίτης προτιμώ τα κοστούμια και τα φορέματα. Όσοι τα φορούν τα βλέπουν συνήθως ως στολή εργασίας, δεν θέλουν να δείξουν κάτι με το ντύσιμό τους. Και αυτοί μου φαίνονται σοβαρότεροι από τους επιμελώς ατημέλητους.»
Ομολογώ ότι δεν έχω κατασταλάξει – και θα ήμουν περίεργος να μάθω ποιο είναι το γενικό αίσθημα, που λέμε. Η συστηματική «εναλλακτική» αμφίεση μου αφήνει, πάντως, καμιά φορά γεύση ανάλογη με τα σκουλαρίκια στη μύτη, τα πίρσινγκ, τα δαχτυλίδια στον δείκτη του χεριού. Δεν είμαι ποτέ σίγουρος αν τα φορούν επειδή τους αρέσει ή επειδή θέλουν κάτι να προβάλουν. Τι είναι αυτό, φαίνεται καμιά φορά να μην το γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι.
