«Το μπαράκι, αδελφέ μου, φουντάρει. Όπως στο λέω. Μείωση πελατείας συνέχεια, προοπτική να πάρει τα πάνω του μέδεν. Γι’ αυτό κι εγώ ξέρεις τι κάνω; Έχω αρχίσει να φορτώνω την κάβα με πίστωση. Έχω ένα ανοιχτό πλαφόν, θα το φτάσω μέχρι τα μπούνια, μετά θα δώσω και μερικές επιταγές πεντάμηνες- ακάλυπτες, βέβαια. ΦΠΑ εντάξει, ήδη ένα στα τρία ποτά χτυπάμε, δημοτικά τέλη μην τον είδατε, το ΙΚΑ των υπαλλήλων ξέχνα το, το νοίκι το ίδιο, μέχρι να κουνηθεί ο ιδιοκτήτης θα φάμε κάνα εξάμηνο, θα τα μαζέψω και μην τον είδατε. Να μου μείνει και κάτι. Έχω άδικο, Δημητράκη; Θα τους πηδήξω! Χα-χα-χα!»
Λογικός ο μαγαζάτωρ. Πέφτω που πέφτω, σου λέει, την παρθένα θα παραστήσω, να πάρω το παράσημο της ανοιχτής παλάμης; Ας μου μείνει και κάτι, όσο είναι, από τους μήνες που θ’ αντέξω. Μετά, ας κάνουν κατάσχεση στις καρέκλες και στη μπάρα.
Με όλο το θάρρος, ο αγαπητός οργισμένος εξάδελφος (απ’ όσο ξέρω είναι οι «Ηρακλείς του στέμματος», όχι οι Ηρακλειδείς) και οι λοιποί μαινόμενοι κατά του Καραμανλή για τις πρόωρες εκλογές, τι θέλανε να μας πουν; Όντως, προκηρύχθηκαν εκλογές με προδιαγεγραμμένη την ήττα. Ενώ κατά τη γνώμη τους, αν περίμενε ο πρωθυπουργός (τέλος πάντων, ο πρώην πρωθυπουργός) μέχρι τον Μάρτη, τι θα γινόταν; Θα έλαμπε το έργο της Ν.Δ. και θα ανέκαμπτε; Θα σταμάταγε ξαφνικά η κακοφωνία διαφωνούντων υπουργών και βουλευτών, θα αφυπνίζονταν οι ξαπλωτοί, θα εξασφαλιζόταν ως δια μαγείας κοινωνική συναίνεση και μέσα σε μήνες πέντε θα έτρωγε το ΠαΣοΚ τη σκόνη της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης του Αλογοσκούφη; Ή μήπως η διαφορά μπορεί να γινόταν δεκαπέντε μονάδες αντί για δέκα κόμμα πέντε, κάποιοι όμως αναμεταξύ τους θα το προτιμούσαν γιατί θα δινόταν -έστω ολιγόμηνη- παράταση στο ρεσάλτο, τη ρεμούλα και το γατομπούκι;
Όχι τίποτε άλλο, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Μπορεί ο Καραμανλής να κουράστηκε, μπορεί να έβλεπε τη συντριβή να έρχεται και να πίστεψε (εσφαλμένα) πως τώρα θα ήταν πολύ μικρότερη, μπορεί να μέτρησε το εθνικό συμφέρον, μπορεί απλώς να ήθελε να αποφύγει να πάρει αυτός τα μέτρα λιτότητας ή να υπογράψει αυτός την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Είδε, όμως, ότι η ομάδα δεν πάει και προκάλεσε μόνος την αλλαγή προπονητή. Με την αντίθετη εκδοχή, τι θα γινόταν;
Μόνο το σενάριο του μαγαζάτορα: δώστε λίγους μήνες να τσεπώσουμε ό,τι γίνεται πριν φύγουμε. Και σκοτιστήκαμε για τη διαφορά. Ας πήγαινε είκοσι. Αλλά θα τους πηδούσαμε, Δημητράκη. Χα,χα,χα!
