Η μεγάλη κρίση ξέσπασε την περασμένη Πέμπτη. Τα spread χτύπησαν ταβάνι. Ο λόγος απλός. Ξύπνησαν τα παιδιά από το ΔΝΤ, έκαναν μπιντέ, κατέβηκαν για πρωινό (ή αντίστροφα) και διάβασαν εφημερίδα (άλλοι στο μπρέκφαστ, άλλοι στον απόπατο – αλλά διάβασαν).
Ο πιο σκληρός, ο δυσκοίλιος από την ΕΚΤ, το είδε πρώτος. Στη μία σελίδα οι τρομοκράτες. Η γυναίκα που είχε εμφανιστεί με πλαστή ταυτότητα μουστακαλή και η ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος την προσφωνούσε «μάστορα». Στην επόμενη (σελίδα) ο Παπακωνσταντίνου και η Μπιρμπίλη. Στην πρώτη, με τους εξτρεμιστές, διάβασε ο σκληρός ότι οι ύποπτοι πλήρωναν 30-35.000 ευρώ το χρόνο νοίκια για δέκα οπλαποθήκες και κρησφύγετα. Στην άλλη, με τους υπουργούς, είδε ότι το υπουργείο Οικονομικών πληρώνει για δύο ακίνητα 3.891.000 το χρόνο, το δε υπουργείο Περιβάλλοντος για τα γραφεία του 3.795.000. «Φέρτε μου στοιχεία των ακινήτων και τιμή ανά τ.μ.», είπε κοφτά. «Μετά βγάλτε στους κρατουμένους καινούριες πλαστές ταυτότητες, φορέστε τους κοστούμια και στείλτε τους να μιλήσουμε για περικοπές. Αυτά τα παιδιά θα λύσουν το πρόβλημα.»
Μάταια φώναζε ο Παπακωνσταντίνου πως αυτά δεν γίνονται. «Είστε σε έκτακτη ανάγκη», έλεγε ο σκληρός, «το μόνο που δέχομαι είναι να μη τους στείλετε όλους, στείλτε μόνο τους υπεύθυνους για τα οικονομικά.» Τη δουλειά, όμως, τη χάλασε ο Χρυσοχοϊδης. Γάτος, κατάλαβε το πνεύμα. «Κύριε και αφέντη μας», είπε του σκληρού, «δεν διάβασες όλο το ρεπορτάζ. Αυτοί χρωστούσαν νοίκια. Πώς θα τους εμπιστευθούμε;»
«Μπαταχτσήδες κι αυτοί», κούνησε το κεφάλι του ο φονιάς της ΕΚΤ και εγκατέλειψε την πρότασή του. Το διέδωσε, όμως, για τη διαφορά στα νοίκια – και τα σπρεντ ανέβηκαν στο Θεό.
Ωστόσο, ο σκληρός δεν ήταν εντελώς βέβαιος. Στα βουβά, βρήκε το τηλέφωνο της ιδιοκτήτριας της γιάφκας και τη ζήτησε:
«Είχατε προβλήματα με τους ενοικιαστές σας;».
«-Κάθε άλλο, γιόκα μου», είπε η καλή γυναίκα, «έκτακτα παιδιά. Να φανταστείς, με τόσο δυναμίτη και λάδι για τα καλάσνικοφ, όχι μόνο δεν κάνανε καμία ζημιά, αλλά ήτανε σαν κοπέλες. Ούτε βάψιμο δεν θέλει το σπίτι».
«Μα έμαθα ότι σας χρωστούσαν.»
«- Εντάξει, γιε μου, δυο νοίκια καθυστερούσαν. Νομίζεις δεν καταλαβαίνουμε κι εμείς ότι δεν πάνε καλά οι δουλειές; Όλοι οι ληστές στο δρόμο είναι, ο ανταγωνισμός έχει χτυπήσει κόκκινο, πως να προλάβουν και τα παιδιά μέσα σε τόσους του κοινού ποινικού; Τι να κάνω, να τους πνίξω; Λίγη πίστωση θέλανε. Έβλεπα, άλλωστε, ότι είναι μαζεμένοι. Ούτε έξοδα περιττά, ούτε προσωπικό – μόνοι τους δουλεύανε. Και από διασκέδαση κανένα ουζάκι, ούτε μπουζούκια, ούτε τίποτα. Τι είμαι εγώ, καμιά άπονη σαν εκείνους από την Ευρώπη που μας λένε ότι είναι πολλά 700 ευρώ σύνταξη;»
«Καλά, μην τα πιστεύετε κι όλα που γράφουν οι εφημερίδες», είπε ο σκληρός και αποχαιρέτισε. «Που το θυμήθηκε η άτιμη ότι την είχα πει αυτή τη μαλακία», σκέφτηκε, αλλά δεν τον απασχόλησε πολύ. Έβαλε ένα σναπς, σήκωσε πάλι το τηλέφωνο και πήρε Φραγκφούρτη. «Μωρή παραδόπιστη», είπε στη γυναίκα που το σήκωσε, «μου έχεις πρήξει το συκώτι επειδή σου καθυστέρησα είκοσι μέρες το νοίκι και στην Αθήνα η ιδιοκτήτρια έδινε δυο μήνες και βάλε περιθώριο στους εξτρεμιστές για τη γιάφκα». «-Ίσα, ρε φιόγκο,», του απάντησε η Γερμανίδα, «μην τα μπερδεύεις. Εκείνοι είναι απλοί τρομοκράτες. Για ρώτα τη, την Αθηναία, θα σου νοίκιαζε ποτέ τίποτε εσένα;»
