Συνεχίζω από εκεί που σταμάτησε ο Γιάννης Βαρβάκης (
La Parlapipe de Pouroupoupou) με την επισήμανσή του πως οι απεργίες των σπορτσκάστερ μοιάζουν με εκείνες των ταξιτζήδων: εύχεσαι να είναι κατά το δυνατόν συχνότερες. Αρκεί, προσθέτω, να μην πληρώνονται τις μέρες της απεργίας. (Αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι, θα το πω κι ας είναι τάχα μου «αντισυναδελφικό», όσοι απεργούν εκεί πέρα στη Νότιο Αφρική πληρώνονται – και εννοώ όχι μόνο το μεροκάματο με τα εκτός έδρας, αλλά και το ξενοδοχείο και τα έξοδα διαβίωσης; Γιατί, αν απεργούν, πρέπει να κόβονται όλα αυτά, δεν είναι;)
Μόνο που στον τόπο αυτόν λες πως θα γλιτώσεις από το ένα και σου έρχεται στο κεφάλι άλλο. Αν μάλιστα έχεις και καμία νευρωσούλα, όχι τίποτε σοβαρό, ξέρετε από αυτές τις 3.256 ελαφρές που με ταλαιπωρούν ανά 8’’, φτάνεις να αναρωτιέσαι μήπως είναι καλύτερος, God forbid, ο Παπαδημητρίου – που αποκλείεται, κανένας Παπαδημητρίου δεν είναι καλός, με εξαίρεση δύο παλιούς μου συμμαθητές που είναι μια χαρά παιδιά. Εννοώ, για όποιον δεν το έχει καταλάβει ήδη, πως, εκεί που λες τώρα θα δω ματς χωρίς να ακούω μαλακίες ή ιστορίες άσχετες με τον αγώνα, εκεί βρίσκεσαι πάνω στην απόλυτη απενοχοποίηση των καφέ-μπαρ – διότι σε τέτοια βλέπουμε οι δόλιοι επαγγελματίες αλκοολικοί (εννοώ επαγγελματίες σε κάτι άλλο ΚΑΙ αλκοολικοί) τα απογευματινά παιχνίδια, δεν έχουμε προλάβει να γυρίσουμε σπίτιά μας.
Ναι, απενοχοποίηση. Όσο έχει περιγραφή, τους λες βρε παιδιά, προς Θεού, μη βάζετε ήχο, αλλά μη βάζετε και Μητροπάνο ή Φίφτυ Σεντ την ώρα που οι άλλοι ιδρώνουν τη φανέλα. Ενώ τώρα σου απαντούν τι θες, ρε φίλε, σκέτες βουβουζέλες από ζαβούς φιλάθλους με γερά πνευμόνια; Και μετά του γ**** το ταμ τιριρί! Είδα πέναλτι με ποπ, αποβολές με Βανδή, παράταση με Βίσση –κι η αμυγδαλιά ν’ ανθίσει.
Και το πρωί, σχεδόν καθ’ εκάστην, όπως ο πατσάς στις πινακίδες των εστιατορίων που σέβονται τον εαυτό τους, να υφίστασαι τη μουσική του ΠΑΜΕ, που έχει για τα καλά αποφασίσει, πριν καταλύσει το (νομικό) Σύνταγμα της χώρας, να διαλύσει το νευρικό σύστημα όσων δουλεύουν στο (γεωγραφικό) Σύνταγμα της Αθήνας. (ΠΩΣ, ρωτώ, να μη γίνει κανείς αλκοολικός;)
Αυτοί δε οι τενεκέδες της τρόικας να μην έχουν καταλάβει τίποτε. Κόψτε, λένε, μισθούς, επιδόματα και συντάξεις. Μακριά νυχτωμένοι. Η συνταγή είναι απλή. Μέτρο πρώτο: Απαγόρευση κάθε μουσικής δημοσίως για τρία χρόνια. Εν ανάγκη παράταση του μέτρου για άλλα εκατόν τρία. Μέτρο δεύτερο: Η μουσική στις διαδηλώσεις να τιμωρείται με 240 ώρες υποχρεωτικής συνεχούς ακρόασης μεταδόσεων Παπαδημητρίου – κι όποιος κοιμάται ξύπνημα με παγωμένο νερό. Μέτρο τρίτο, Βαρβάκειο: όποιον μεταδώσει αγώνα, να τον καρφώσουνε σε βουβουζέλα σαν κολώνα.
Η χώρα θα συνέλθει ακαριαία και θα δουλεύει ρολόι. Κάθε μέρα ο κερδοσκόπος Πόλσον να μας δανείσει φτηνά (και του παιδιού να μη δίνει) θα παρακαλάει σαν γαλιάντρα - και θα παίρνει μια μάντρα.
