Henri Fantin Latour:Μοιάζει σχεδόν απίθανο αλλά αυτή η έξοχη νεκρή φύση-τυπική τού καλλιτέχνη- ανήκει στη συλλογή τής Εθνικής Πινακοθήκης τής Αθήνας!
Ηνε λογικω κε αναμενώμενω δυαβάζοντας αφτω το αθλυο κιμενο να αρχηζετε να σισορέβετε ενέργια που την παράγη η δικεωλογιμαινι σας οργί μπρός στι θέα ενόσ τώσω αποτρωπεα γραμένου κημαίνου.Τα ρυφλαιξ ενως καλιηεργυμενου ανθρόπου δισκολα αντέχουν τέτια οδινιρί δωκημασύα.
Γιατί όμως μπροστά σε μιά εικόνα με ανάλογα χαρακτηριστικά σωπαίνουμε; Ένα κείμενο σαν αυτό τής προηγούμενης παραγράφου δε θα μπορούσε να ζήσει ούτε στις ποντικότρυπες τού διαδικτύου, όπου είναι γνωστό οτι σα σε καλό μύλο εδώ όλα αλέθονται. Γιατί όμως μιά ανάλογης προβληματικότητας εικόνα, δημιουργημένη απο άτομα που δεν έχουν τη στοιχειωδέστερη-που σημαίνει τη πιό ενστικτώδη-αντίληψη τού συντακτικού και τής γραμματικής τής εικόνας, γιατί λοιπόν καταφέρνει όχι μόνο να επιβιώνει αλλά ώρες -ώρες να περνά και στην ανώτερη κλάση, αυτή τής δημιουργικής εικόνας, ενώ είναι εξώφθαλμη και προφανέστατη η ανεπάρκειά της σαν ενα υπό ανάγνωση κείμενο ;
Όλοι έχουμε βρεθεί στην αμήχανη θέση να στεκόμαστε εμπρός όχι απλώς σε μιά αδιάφορη εικόνα αλλά πολλές φορές σε μιά λεκιασμένη επιφάνεια κραυγαλέα κακή και ασύντακτη, προφανέστατα απο κάποιο αστοιχείωτο δράστη. Κάνοντας όμως ένα γύρο το βλέμμα μας στο περιβάλλον που τη φιλοξενεί, βλέπουμε στο βάθος τη στοχαστική και πολυάσχολη γκαλλερίστρια, τη στυλάτη διαμόρφωση τού χώρου, τη σοφιστικέ ατμόσφαιρα που πριμοδοτείται απο ανάλογης αισθητικής μουσική, τη ραδινότητα τών τρόπων τών επισκεπτών, τη διαχεόμενη στην ατμόσφαιρα σοβαρότητα που συνήθως εκδηλώνεται με συγκαταβατικά αλλά σχεδόν ένοχα ψιθυρίσματα και με λυγμικές,λιποθυμικής υφής, ενατενίσεις τών έργων. Υπάρχει μιά μανιέρα βλέμματος που γεννιέται αυτόματα μόλις μπούμε σ'αυτούς τους αποστειρωμένους απο γνήσια αισθήματα χώρους(ευτυχώς εδώ δεν έρχονται σχολεία!)
Κι όμως εδώ συμβαίνουν εικονογραφικές ακολασίες! Την όλη αμηχανία πιστεύω προκαλεί η σχεδόν ακαταμάχητη έπιχειρηματολογική δύναμη τού περιτυλίγματος που κατά κάποιο τρόπο απονευρώνει το θυμικό μας και μάς καθηλώνει με ένα απορημένο βλέμμα σα να μετέχουμε σε μιά βλακεία που δεν επιλέξαμε εμείς αλλά μάλλον μάς επέλεξε εκείνη. Είναι η κλασσική περίπτωση αναντιστοιχίας που η αληθινά γκουρμέ πελατεία αντιμετωπίζει σε κάποια νεόκοπα σοφιστικέ εστιατόρια με τίς αλλοπρόσαλλες γευστικές και χρωματικές συνθέσεις στο πιάτο της. Τί κάνεις τότε;
Είναι διαπιστωμένο οτι τα εστιατόρια έχουν πιό μικρό κύκλο ζωής απο τίς γκαλλερί. Αυτό σημαίνει οτι η πείνα που δεν ικανοποιηθηκε σωστά είναι πολύ καλύτερος σύμβουλος απο την αισθητική μας που καταπονήθηκε, ίσως και να εξευτελίστηκε άπονα. Να δούμε λοιπόν το μικρό μέρος τής ζωής μας όπου τού αντιστοιχεί αυτή η ραφινάτη χαρά, η απόλαυση τής τέχνης καθεαυτής, σα στρωμένο τραπέζι και με καλό ή και στην ανάγκη και με κακό τρόπο να επιστρέψουμε τη σαββούρα που ενδεχομένως μάς σερβίρουν σαν επιεικώς απαράδεκτη,εκδηλώνοντας με τη κάθε δυνατή σαφήνεια την απαρέσκεια μας. Απλά πράγματα !
Άλλο ένα απροσδόκητο αριστούργημα σε ελληνικά(?) χέρια:"Η προετοιμασία τού δείπνου" τού Henri Matisse.Το έργο βρίσκεται στη συλλογή Νιάρχου.
