Henri Cartier-Bresson
Τα δέντρα στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες φαίνονται γκρίζα. Κι όμως, ακόμη και κάτω απο τέτοια καταπίεση και περιορισμό, η πρόσληψή τους σε μάς γίνεται πράσινα. Ασπαίρει η θαλερή τους πρασινάδα-που δεν είναι τίποτε άλλο παρά το απαύγασμα μιάς δυνατής εσωτερικής πράσινης βούλησης που εφορμά πρός τα έκθαμβα μας μάτια-ασπαίρει θαρρείς πιό πεισματάρικη και ακόμη πιό αυθεντική. Το γκρίζο λοιπόν δεν είναι όριο για το πράσινο,γιατί να είναι το πριόνι; Έχει η φύση -και η ομορφιά της- ένα τρόπο ακαταμάχητο να διαπερνά ακόμα και τίς λάμες τών δολοφόνων της ηθικά αλώβητη και να στέκεται στο κατώφλι τής επίγνωσης σαν επιτελεσμένο υπέρτατο καθήκον ,σαν άμωμη ηρωϊδα απο έπος που συγγράφεται με το πόνο αλλά και την ορμή που αντιστοιχεί στα αληθινά μεγάλα ανδραγαθήματα.
Η φύση θα εκδικηθεί το δολοφόνο της αφήνοντας ασκίαστο το νεκρικό του σπίτι κι ακελαήδητο και ο κισσός θα τραβήξει μακριά αφήνοντας το φίδι μοναχό κι εκτεθειμένο.
Henri Cartier-Bresson
