Ο Απόστολος στέκονταν σε μια κενή θέση ανάμεσα σε πυκνή σειρά σταθμευμένων ΙΧ σε πολυσύχναστη περιοχή με τράπεζες, ΙΚΑ, εφορία, καφέ και σούπερ μάρκετ. Δηλαδή από αυτές που δύσκολα βρίσκεις πάρκινγκ. Βάζω αλάρμ και ανοίγω το τζάμι. Πολύ ευγενικά μου εξηγεί ότι παριμένει κάποιον να παρκάρει. Εξίσου ευγενικά τον παρακαλώ να με αφήσει να παρκάρω γιατί πάω σε μια τράπεζα και θα κάνω δέκα λεπτά. (παραδόξως αντί να υψώσω τους τόνους γιατί κάποιος ‘κρατάει’ δημόσια θέση στάθμευσης μου βγήκε ευγενικό, μάλιστα δεν μετάνοιωσα γι αυτό).
Χαμογελάει, έχει λίγη αγωνία να θα είναι όντως δέκα λεπτά, τον καθησυχάζω δίνοντας του το κινητό μου να πάρει αν έρθει ο δικός του.
Το τελευταίο ήταν όντως επιχείρημα!
Παρκάρω κυρία (γιατί τις άλλες φορές διπλοπάρκαρα καφριλίδικα με αλάρμ και σημείωμα του κινητού στο παρπρίζ) και πάω στην τράπεζα που (τι ωραία) δεν είχε ουρά. Σε τρία λεπτά πήγαινα πάλι στο αυτοκίνητο.
Κι εκεί πιάσαμε την κουβέντα.
-Δεν ήρθαν ακόμα οι φίλοι σου;
-Δεν είναι φίλοι μου. Απλά κρατάω τη θέση.
-Γιατί;
-Να, αυτή είναι η δουλειά μου.
Μου λέει ότι έχει τελειώσει μόνο το Δημοτικό, ότι μένει με τους γονείς του που είναι άρρωστοι και τους φροντίζει, ότι απολύθηκε και ψάχνει για δουλειά (κοπελιά αν έχεις κάτι, οτιδήποτε, πες μου, εγώ δεν είμαι σπουδαγμένος, αλλά αν υπάρχει κάτι …) και μέχρι να βρει κάνει τον …παρκαδόρο στους δρόμους της Αθήνας.
Αν χρειάζεται πχ κάποιος να κάνει μια δουλειά σε οποιοδήποτε σημείο της πόλης, τον ειδοποιεί τηλεφωνικά μια μέρα ή 3-4 ώρες πριν κι αυτός πάει στο σημείο και περιμένει μέχρι να αδειάσει κάποια νόμιμη θέση αν είναι δυνατόν απ’έξω από το σημείο, και περιμένει εκεί κρατώντας την μέχρι να έρθει ο πελάτης.
Για το συγκεκριμένο σημείο που τον βρήκα θα ζητούσε 15 ευρώ.. Και δεν μετακινείται με μηχανάκι αλλά με μέσα μαζικής μεταφοράς.
Μεταξύ σοβαρού και αστείου του λέω αν θέλει αν δώσει συνέντευξη για την δουλειά του και λέει όχι. Υποθέτω, για λόγους εφορίας.
Κι εκεί με αποστομώνει: όχι βέβαια, όποιος θέλει του κόβει απόδειξη για παροχή υπηρεσιών.
ΥΓ έχω κρατήσει τηλέφωνο.
