Κρατάει ένα μωράκι αγκαλιά και πηγαίνει από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο. Τρεις το μεσημέρι, μια μέρα μετά τις εκλογές. Ζητιανεύει, είναι τσιγγάνα, πολύ νέα και πολύ αδύνατη. Το μωράκι με κοιτάζει, είναι ήρεμο. Δίνω δυο ευρώ και βγάζω έναν σύντομο λόγο. «Πες σε αυτό το γουρούνι που σε έβγαλε στο δρόμο ότι δεν σου δίνει κανείς τίποτα και γύρνα σπίτι». Το ξεστομίζω αυτόματα και μετά νιώθω εντελώς ηλίθια. Τι της λέω της γυναίκας; Ανάβει πράσινο. Φεύγω και σκέφτομαι την περίφημη aupair για το καλοκαίρι. Έτσι εξακολουθεί να είναι αυτή η ζωή. Άλλος ζητιανεύει με το μωρό στο φανάρι κι άλλος προβληματίζεται για την aupair.
Ένας επισκέπτης στην Αθήνα είπε πρόσφατα: «Ήταν σαν να κάναμε πρόβα για την Ινδία», εννοώντας τον μεγάλο αριθμό παιδιών και γενικά ανθρώπων που ζουν ζητιανεύοντας παντού. Το χειρότερο είναι τα μωρά και τα παιδιά. Ακόμα δεν το ‘χω λύσει μέσα μου το θέμα. Συνήθως δίνω όταν μου ζητούν. Μου φαίνεται σαν μια άμεση ανακατανομή εισοδήματος, κάτι που δεν θα πετύχει καμιά υπηρεσία. Δίνεις κατευθείαν στον ενδιαφερόμενο κι ελπίζεις το κέρμα σου να γίνει γάλα και ψωμί.
