Ο σκύλος πανηγυρίζει. Μετά από δύο χρόνια και τρεις μήνες η κατάσταση στο σπίτι ξανάγινε όπως παλιά: αυτός, αυτή και το σκυλάκι τους.
Το στοίχημα είναι μεγάλο. Πόσα θ αντέξουν άραγε . χωρίς το νήπιο; Η γιαγιά δίνει πληροφορίες με το σταγονόμετρο. «Όχι, δεν έκλαψε πολύ», «μια χαρά είναι, παίζει με τα ξαδελφάκια του», «σκάβουν τον κήπο για να φυτέψουμε κρεμμυδάκια».
Το ίδιο το νήπιο απαντά με μυστηριώδη φωνή στο τηλέφωνο: «καλά», «ναι», «όχι», «Νικόλα».
Ο πρώτος αποχωρισμός. Απαραίτητος και για τους γονείς και για το παιδί (και για τον σκύλο προφανώς). Καταπιέζω την ανάγκη της τηλεφωνικής επικοινωνίας και εύχομαι να περνάει καλά ο πιτσιρικάς. Άραγε θα κρατάει μούτρα όταν επιστρέψει;
ΥΓ 1Προς Γιάννη Βαρβάκη
Αγαπητέ, το ΠΑΝΤΟΥ δεν είναι απάντηση. Λυπηθείτε μια φουλ τάιμ μαμά και εργαζόμενη (παραλίγο να διασπαστεί στα χέρια της ο Συνασπισμός μετά τις δηλώσεις Κοροβέση, αν σας λέει κάτι αυτό) κι ένα μπαμπά που επίσης υπηρετεί πιστά το καπιταλιστικό σύστημα και δώστε ένα ψίχουλο συγκεκριμένης πληροφόρησης! (ειδικά για την σειρά take along). Αν υπάρχει επίσης κάτι μεμπτο/επικίνδυνο στα τραινάκια που έχουν ονόματα θα ήθελα να μου το πείτε ανοιχτά πριν είναι αργά.
ΥΓ 2 Ένα νηφάλιο άρθρο για τους γονείς που διερωτώνται τι θα κάνουν με την γρίπη
http://nikopediatre.blogspot.com
