Επηρεασμένη από την παρακολούθηση του “The Fashion Music Project”, που διοργάνωνε το γνωστό αγαπημένο made in Greece εφηβικό- hip κανάλι, σκέφτηκα πόσο ατμοσφαιρικά συνυφασμένα και ηδονικά αλληλένδετα είναι η μόδα και η μουσική. Σκέφτηκα, ακόμα (πολλή σκέψη για ξανθιά… ένα μετακινούμενο ράκος είμαι!), με ποιο παρανοϊκό εγωπαθέστατα κατάδικο μου τρόπο συνδέω τους μελωδικούς (και μη) ήχους με τα ρούχα. Η πιο ευκόλως εννοούμενη μετάφραση αυτής της εγκεφαλικής διαδικασίας σύνδεσης μόδας- μουσικής είναι for me το πάτημα του play με το άνοιγμα της ντουλάπας. Γιατί «για να κάνεις κεφάλι» και να ντυθείς, πρέπει εντελώς να έχεις έρθει σε κατάσταση ΑΑΑ και να φωνάζεις: «Γιούργια, αδέρφια, γιούργια!». Εμμμμ… νομίζετε ότι είναι τόσο απελπιστικά εμβρυακού διανοητικού επιπέδου να συνδυάσεις τα υφάσματα και τα χρώματα σε μία ντουλάπα, όπου όλα είναι συμμίγδην τοποθετημένα (γιατί και η ακαταστασία θέλει χαοτική τάξη!); Η ερώτηση είναι ρητορική και, εντούτοις, αρνητική…
Αυτές, λοιπόν, ήταν οι πρώτες σκέψεις. Οι δεύτερες σκέψεις (μη ξανακούσω από άνθρωπο πως ο άνδρας λόγω της απλής κυτταρολογικής του υπόστασης δεν κάνει δεύτερες σκέψεις, γιατί θα πάρω το σαμπουάν-conditioner-μαλακτική και θα το πιω μονοκοπανιά) ήταν ένας κυκεώνας συνειρμών (κοινώς, link-αρω), ο οποίος λίγο πολύ μπορεί να συνοψιστεί στο γεγονός ότι τα διάφορα στιλ μπορούν να συνδεθούν με αντίστοιχα είδη μουσικής και πάει λέγοντας(ταρατά τζουμ!). Μετά, όμως, μου ήρθε η φαεινή ιδέα πως : «Τι κάθομαι και το ψάχνω; Το βαρύ λαϊκό, αλλά και το pop της γενιάς μου μπορεί να συνδεθεί με όλα.» Voila και πάμε…
«Απόψε φόρα τα καλά σου/ και για αγάπη ετοιμάσου/ γιατί όπως φαίνεται θα γίνει μπέρδεμα…»
Βασικά, ο τονισμός στο συγκεκριμένο άσμα της λέξης «μπέρδεμα» είναι στο τελευταίο «α» για χάρη ρίμας και στιχουργού θέλοντος. Όπου, όμως, και να τονίσεις το στιχάκι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, γιατί εγώ μπερδεύτηκα η έννους η γυναίκα βλέποντας το συγκεκριμένο ντύσιμο. Αλλά το βασικό μπέρδεμα το είχε η κοπέλα, η οποία δε γνωρίζει τη χρηστική αξία του καθρέπτη, γιατί πραγματικά δε γίνεται να φοράς φωσφορίζουσα ζώνη με ασορτί φωσφορίζον clutch bag και «να βγεις στο πηγαιμό για την Ιθάκη», γιατί ο δρόμος δε θα είναι μακρύς… στο λέω… θα τρέχεις να κρυφτείς και να χωθείς πίσω από κάποια κουρτίνα μαύρη και πυκνής υφής για να μη διακρίνεσαι, όταν συνειδητοποιήσεις ΤΙ έχεις επιλέξει να φορέσεις. Βαλάντω... που πας;! Μη φορέσεις ξανά ποτέ τα καλά σου!
«Που να βρω μια να σου μοιάζει / τη ζωή μου έχεις χαράξει/ και έχω τούτο το μαράζι/ πώς να βρω μια να σου μοιάζει…»
Αχ… να μου το αφιερώσει κάποιος… έχω και εγώ μαράζι… Όμως, ακόμη μεγαλύτερο μαράζι απέκτησα με το συνδυασμό μαλλί κομμωτηρίου φουσκωμένο τόσο όσο να αγγίζει τα πρώτα (μην πω και τα μέσα) επίπεδα στρατόσφαιρας, φούστας μέχρι το sexy ύψος της γάμπας, καλσόν διχτυωτό και μπουφάν φουσκωτόόόόόόό (μπορώ να γράψω τρία κιλά «όόόό» για να περιγράψω τον όγκο του φουσκώματος ετούτου). Και έρχεται ο τραγουδοποιός Μαραβέγιας κάπου εδώ και μέσα από τη συγκεκριμένη εμφάνιση της κυρίας, πραγματώνεται ως αυθύπαρκτη καλλιτεχνική οντότητα, αφού ο στίχος βρίσκει το πρόσωπο για το οποίο προοριζόταν! Γιατί που να βρεις άλλο τέτοιο αλλοπρόσαλλο άνθρωπο, ο οποίος να θεωρεί κόμη θνητού κεφαλιού το «βάζω μαξιλάρι κάτω από το κρεπάρισμα» και όλα αυτά να είναι μέσα στα πλαίσια της γήινης νορμαλότητας; Μαραβέγια, το ‘γραψες για την κυρία το άσμα! De facto.-
«Κάθε βράδυ του Σαββάτου/ κλαίω κ’ είμαι του θανάτου/ εξαιτίας σου/ τέτοια μέρα βγαίναμε έξω/ τώρα μόνος πώς να αντέξω/ την απουσία σου;»
Είδα το Xάρο με τα μάτια μου και εγώ σαν το Μαζώ ένα βράδυ του Σαββάτου. Ένα βήμα πριν την οξεία εντεροκολίτιδα ήμουν. Είναι πραγματικά αδιανόητο το πώς μία όμορφη γυναίκα μπορεί να καταστρέψει τον εαυτό της και σε τελική ανάλυση, να μπορείς αντέξεις την απουσία της… μη σου πω να την επιζητήσεις! Γιατί φυσικό- natural θα είναι ετούτο, αν φορέσει το καφέ σκούρο-μπορντό κραγιόν και σου χαμογελάει με οδοντοστοιχία γυαλισμένη και πιο άσπρη-ξέξασπρη και από τον ήλιο το λαμπερό! Θα σε διώξει (και μην το πάρεις εντελώς-τελείως προσωπικά), γιατί απλώς, θα προσπαθήσει να γλυτώσει την ολική τύφλωση από την αντίθεση lipstick-φρονιμίτη… δηλαδή για λόγους καθαρά επιβίωσης υποκινούμενους από το βασικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης θα το κάνει το boyfriend! Κραγιόν καφέ, λέω, και κλαίωωω!!!
«Πειράζει που είσαι μεγάλη φίρμα/ πειράζει;/ πειράζει που είσαι μεγάλη φίρμα/ πειράζει;/ πειράζει που είσαι και πολύ βεντέτα/ πειράζει;/ όχι!/ δεν πειράζει…»
Και πάλι να το βροντοφωνάξουμε: «ΟΧΙ! Δεν πειράζει!!!». Εμένα, γενικώς, δεν με πειράζουν και πολλά πράγματα εξαιτίας της καλοκαρδοσύνης μου και της μαλθακότητας μου. Όμως, εν μέσω οικονομικής κρίσης (πεινάμε εμείς οι αποχειροβίωτοι-οι ημερομίσθιοι!!!) μη μου φοράς από πάνω μέχρι κάτω φίρμες, γιατί θα το τραγουδήσω το άσμα με διαφορετικό το δίστιχο και θα πηγαίνει κάπως έτσι: «Πειράζει που είσαι μεγάλη φίρμα/ ΠΕΙΡΑΖΕΙ!». Και Burberry (στάχτη και μπούρμπερι) μπλουζάκι και jeans φιρμάτο και παπούτσι επώνυμο (και δεν εννοώ Mitsuko) και την Άρτα και τα Γιάννενα και νισάφι (και έτσι, και με ξανακάνεις να χρησιμοποιήσω τόσες φορές τον απαξιωτικό αυτό συμπλεκτικό σύνδεσμο, θα σημαίνει πως πάλι το έκανες το ατόπημά σου!). Γι’ αυτό αφαίρεσε τις εμφανείς λεζάντες από το look σου και θα σε κοιτάνε με τα δύο μάτια οι υπόλοιποι στο παρεάκι και όχι με μισό μάτι! Δηλαδή, Φλωρινιώτης καπούτ!
Η μόδα και η μουσική λειτουργούν αναγεννησιακά! Οποιοδήποτε καταθλιπτικό μουσικό άκουσμα ή ύφασμα απορρίπτεται! Ντύσου χορεύοντας (με τους λύκους!).
Υ.Γ. πρώτον: Φορέστε μακριές φούστες με τζιν πουκάμισα! Απλά, τέλειο!
Υ.Γ. δεύτερον: Οι υποσχέσεις των ανδρών μοιάζουν με τις υποσχέσεις των προϊόντων για τους μαύρους κύκλους! Το κακό, όμως, με τα εξωπραγματικά σενάρια είναι πως έχεις την ανάγκη να τα πιστέψεις και πέφτεις με τα μούτρα! Λαγοί και πετραχήλια και πάρε να’ χεις…
