Μετά το δωδεκάμερο, θυμάμαι έντονα ότι σώνονταν οι κάθε λογής γουρνοχαρές και η χρονιά ξεκινούσε με νέο ημερολόγιο, εσωτερικές υποσχέσεις ολοκληρωτικής αναγραφής των πάντων σε ένα αρχείο αρκούντως ψωμωμένο ώστε ένας φιλόλογος να ημπορέσει να το κουμαντάρει χωρίς να το συσχετίζει με ανοησίες και μιά συστημική ένθεση λάθος ημερομηνιών σε σημειώματα και άλλα κείμενα-συνήθως ο νέος χρόνος δεν ενέσκηπτε ανέτως και θυμόμουν τον περασμένο. Αυτά,έως το Απρίλιο, χονδρικώς. Μετά ,έβγαινε μιά χρονιά απλως χειρότερη της προσδόκιμης.Οχι όμως οι "αξίες". "Αξίες" αποκαλούσα τις εικόνες και τα γούστα που δεν έχαναν την ελαστικότητά τους μέσα από το λυχνισμα του χρόνου.Επικεφαλης των θηλέων αξιών ήταν η Ιουλία Κρίστι, αποκτημένη σαν αδιανόητο σκαλιστό μετά την ταινία Ντάρλινγκ του Λόουζι.1965,άρα στο εικονοστάσι από το 1966.
Μόνο που το δωδεκάμερο δεν ήταν μόνον γιά τα γρούνια που λείπαν από το ψυγείο.Ηταν και η έλλειψη από τα κολιαρούδια που μιά φορά στα δέκα χρόνια στέγνωνα στον αέρα και αλατισμένα τοποθετούσα σε μιά φαναριέρα ,να μη μυγωθούνε. Από αυτές τις λιχουδιές σπανίως έτρωγα,επειδή σπανίως τις πετύχαινα, αλλα η άσκηση ιστορικών πρακτικών γέμιζε τον βίο με ηδυπαθή διαφημιστική πρόθεση, πράγμα αρκετά παρήγορο γιά έναν συγγραφέα που βαρυόταν να γράψει και συνέκρινε την πίεση των δαχτύλων στο στυλό με το σγούπατις μιάς κρύας ,στο καταχείμωνο ,βεντούζας που εκάθητο στην πλάτη αφού περνούσε κλασμα δευτερολέπτου γεμάτη γαλάζια φωτίτσα οινοπνεύματος που πότιζε ένα βαμβάκι καρφωμένο σε ένα πηρούνι. Κολιούς που έφτιαχνα αλλα δεν κατέτρωγα θεωρούσα και άτομα που ουδέποτε γνώρισα, αλλα ήταν σημαντικό τμήμα της προσωπικής μου γνωστικής υποδομής, τόσο αδιάφορης όσο -τι να πώ-το βλέμμα του Σάκη Ρουβά.
Τέτοια βαμπ-ηγερία και νά χαμε να λέγαμε υπήρξε στην ζωή μου η Θήντα, ήτοι Θεοδοσία Μπάρα (1885-1955) που έβγαινε ως μοιραίο ζόμπι στην εποχή του βωβού και την οποίαν θυμόταν ο πατέρας μου και έβγαζε φλύκταινες σπλην πόθου,γιά τις οποίες ήμουν σίγουρος πως αφορούσαν την σχετικά πρώιμη διαμονή του στο Ιρκούτσκη (1910-1922) Στο αρχείο μου, τύπισσες όπως η Ντίτριχ ,η Μπάρα, και όλες του μεσοπολέμου οι κόρες, κυράδες, λαίδες και μόρτισσες ήταν απλώς χαρτι τυπωμένο.Ειδικά όποτε τις έβλεπα να κινούνται ,με πρωτοπόρα την αρχιάχαρη Γκρέτα Γκάρμπο,δεν ήθελαν μήτε στο χαρτί να τις θυμάμαι.Απεναντίας, από την εποχή της γλαυκής, χαχαχα, θύμησης, ήτοι από τότε που εθήλαζα και εφεξής, όλες οι κυρίες, γυναίκες, κορίτσια, κυράδες, και κυρές,συντρόφισσες ή φασισταριά του κερατά, περνούσαν από ένα σκάννερ πόθου,ακόμη και λανθάνον.
Φυσικά, οντότητες ωσάν της Τζούλης Κρίστης, ρυτίδα έντονη γέλιου στο μάγουλο κάθετη και καμάρωμα βλάχικο του κεφαλιού συχνά, ως υποκριτική tirade, είχαν μιά τιμητική θέση στην διάπλαση της σαρκός των άλλων, όπως οι πελματάρες της Ούμμα Θέρμαν, οι αμηχανίες της Βανέσα Παραντί, εκείνη η Φρανσουάζ Ντορλεάκ,και άλλες καραβιές αγνώστων μου πλην ποθητών γυναικών. Στοιχεία των οποίων επέθετα στις γνωστές μου μ όλα τα συμπτώματα ελαφοκαμηλισμού που μπορεί να περιμένει κάποιος βεντουζαδόρος που τον ρωτάν συχνά "γράφετε;"
Οταν η έβδομη δεκαετία της ζωής μου άρχισε να απαιτεί συμμετοχή στις αποφάσεις, ανακάλυψα πληθος πανάσχημων ατόμων που υποδυόμενα διαφόρων μορφών θήντες μπάρες, ουδέποτε ξεπέρασαν μέσα μου την εικόνα μιά πίντας που πίνεις σε μιά μπάρα.Ωστόσο ,το ξεσάλωμα αυτό μου έφερνε μιά μικρή αηδία.Και δεν θα σκεφτόμουνα να προκαλέσω συζήτηση γι άυτήν (μέσα στο φέις μπουκ φαντάσου-συζήτηση) τουλαχιστον τραβώντας την τιράντα παραπανω ,εάν ο φίλος μου ο Πατήρ που με καλύπτει έναντι του κοινού μας Εκδότη δεν επενέβαινε, όχι μόνον επιτόπου, αλλα δεν εβαρβάκιζε προσφάτως, δέρων την πραγματικότητα με
πληθος επιχειρημάτων και μιάς φωτογραφίας έτι αντιπαθέστερης εκείνης που παρέθεσα.
Οσο γιά τον τίτλο "κολιός στην φαναριέρα" θυμίζω ότι το Homefood εάν τους οφθαλμούς ημών προς τα άνω κλίνωμεν ,διαθέτει 14 τάγκς, υποκεφάλαια, σελίδια. Το ένα λέγεται "ψάρια" και το διπλανό του "blogs".Οπότε και εγεννήθησαν οι δέοντες συνειρμοί.Χωρίς μάλιστα /μιά σκουφίτσα να φορείς/οδοιπόρε του Ματίς/θαυμαστή αγνών παστίς/ώ γενναίες Μπουρμπακίς...
