 |
Σήμερα χάνεται η μικρότερη μέρα του κόσμου και συμπληρώνει τριήμερο ή διήμερο η λατρεία στις φωτιές που λέγονται και «κόλιαντα μπάμπου», ή καλύτερα, γιαννιτσιώτικα, «γκόλντι μπάμπου». Ανεβαίναμε τα προσφυγόπουλα στη μεγαλύτερη φωτιά, στη Μητρόπολη, και φοβόμασταν μη μας ρίξουν στη θράκα και γίνουμε μάρτυρες του Γένους. Ανοησίες. Παιδάκια γεμάτα φόβο συναντούσες παντού στη δεκαετία του πενήντα. Ανεξαρτήτως καταγωγής και κοιτίδας. Ιδρωμένα δεκάχρονα, με τη μύξα κάγκελο, να κοιταζόμαστε καχύποπτα κι έπειτα να λύνουμε τις διαφορές μας παίζοντας γκάζες. Τα ντόπια παιδιά με πήλινες, εμείς τα σοκολατόπαιδα με γυαλάκια. Χάναμε τα πάντα, όλα τα πολύτιμα, σε αυτό το παιδικό καζίνο των Ουρανών και μετά πηδάγαμε και καμιά φωτιά. Η φωτιά μάς έδενε. Αυτοί που την έστηναν τη μεγάλη πυργοειδή κατασκευή, αισθάνονταν περήφανοι που εμείς οι «αποκάτω», οι αλλοπαρμένοι και οι «πρόσφυγες» αγαπούσαμε τις συνήθειές τους. Οπως, αν θέλεις να πιάσεις φιλία με αθίγγανο και πάει να σε κεράσει ούζο και δειλά σου προτείνει ποτήρι, εσύ πρέπει να το πάρεις χωρίς να το σκουπίσεις και να το πιεις μονοκοπανιά, ενώ αν θέλεις αιώνια φιλία και γεμάτα λυρισμό κλαρίνα, θα πιεις ό,τι πίνει, όπως το πίνει. Με ασκούπιστο χείλος μπουκαλιού.
Τώρα που το γράφω μοιάζουν με οδηγίες αποικιοκρατίας «περί του πώς δει φέρεσθαι τοις Πατσινακίταις», και μπορεί να είναι. Α, τι κόσμος ήταν αυτός που ζούσαμε, ελλειπτικός, ρατσιστικός, θέμα έκθεσης «γιατί αγαπώ και προστατεύω τα ανάπηρα παιδάκια» και ταυτόχρονα να κρύβουμε το μπαστούνι στο καφενείο από κανένα σαλεμένο μεθυσμένο. Ολα ανάπηρα. Κοροϊδεμένα. Και η ύστατη φροντίδα προς το Χριστούλη που γεννήθηκε ο έρμος χωρίς σκουφίτσα, θαρρείς και έπρεπε να γεννηθεί με αρνίσιο καπέλο από Ουσάρο ή από Ουλάνο. Και ο φίλτατός μου Σταμάτης ο Κορφιάτης να μου λέει απορώντας στα είκοσί μας χρόνια: «Πες μου, ορέ Πετεφρή, ποιος ήταν αυτός ο Φεσιώνης και τι του έπεφτε από το παραθυράκι» παρεξηγώντας το στιχάκι «ΤουΦες χιόνι πέφτουνε στο παραθυράκι». Εδώ που τα λέμε, καλύτερα με τον Σπίνο που κελαηδεί υπείκων στον Πλάστη όλου του Κόσμου, παρά στη μουσική απλόνοια που μας καλύπτει.
Ο κόσμος αναπνέει, χρόνια και χρονάκια με Χριστούγεννα. Και δρυίδης μαλλιάς να ήμουνα, πάλι θα μου άρεσε που χάνεται κι έρχεται ο ήλιος του χειμώνα, ο ανίκητος ήλιος που έχασε τη γιορτή του από τα χριστιανικά Χριστούγεννα και προηγουμένως από το χαμογελαστό Μίθρα. Σημασία έχει να αισθάνεσαι τον κόσμο να αναπνέει. Να κάνεις αγρανάπαυση από πολιτικές κουβεντούλες που φέρνουν φόβο και θλίψη. Και βέβαια, αν συναντήσεις φωτιά να καίει, ρίξε έναν πήδο, κι ας είναι χαριτωμενιά του «Καλλικράτη». Τα ήθη και τα έθιμα στα μέρη μας είναι πιο ήθη και έθιμα από άλλων εξοχών…
