Εισοδήματα, δύσκολο να μαζευτούν στις οικογένειες. Κάθε Κυριακή, οι μισές οικογένειες θα κάνουν εκδρομές για ψιλά στο δρόμο και οι άλλες μισές, οι εύπορες, για ξεχασμένα ψιλά σε παντελόνια. Επείγει να συντομευτούν οι διαδικασίες και τα πιπιλίσματα για ένα συγκροτημένο κράτος που έχει χαρακτήρα. Είναι τόσο δραματική η κατάσταση, ώστε πρώτη φορά η Εκκλησία διαφημίζει την πολιτική της στα συσσίτια. Τόσες δεκαετίες πολλές μητροπόλεις και ενορίες οργανώνουν συσσίτια, πρώτη φορά βλεπω να διαφημίζονται. Οπως και να συγκινούνται από τον Εφραίμ. Μα τόσο πολύ θέλουν να τον δούνε Πατριάρχη Κύπρου;
Επείγει κάποια πράγματα δεσμευτικά να ανασταλούν. Ξέρω, ω αριστεροί, τις πολιτικές σας ευαισθησίες, αλλά δεν εννοώ, φυσικά, άρθρα του Συντάγματος. Εννοώ, πολύ απλά, να ανασταλούν μερικές πολυδάπανες κρατικές μας δεσμεύσεις. Οι κοινωνικές υπηρεσίες μπορεί να χρειάζεται να συγχωνευτούν, να ενωθούν με άλλες υπηρεσίες, ώστε, λόγου χάρη, το φαγητό προς διανομή να ελέγχεται από ειδικούς επιστήμονες. Φαγητό να μοιράζεται. Οχι μπαγιάτικα ή πεταμένα δολώματα. Και οι άστεγοι να αποκτήσουν προσωρινή στέγη, δεσμεύοντας το κράτος (κι ας το πείτε «επίταξη») μεγάλα κτίσματα που φιλοξένησαν ορφανά και ανήμπορους. Παλιές πτέρυγες νοσοκομείων, που έχουν μεταφερθεί σε νέες εγκαταστάσεις. Κοιτώνες σε παλιά στρατόπεδα. Μείωση της πολυτέλειας όπου είναι δυνατόν. Διαίρεση των τετραγωνικών μέτρων κάθε υπηρεσίας με το 10, ώστε να προκύψουν θέσεις εργασίας μιας υπηρεσίας με το λόγο ένας υπάλληλος ανά δέκα τετραγωνικά. Ωστε οι άλλοι χώροι, αρχεία και φλανφλάν, να παραμείνουν χωρίς θέρμανση και εξυπηρετήσεις. Πρέπει να συμμαζευτούμε. Να κάνουμε χώρο γι' αυτούς που ήδη γονάτισαν. Και να μειώσουμε την έννοια της ελημοσύνης και του ζήτουλα, βάζοντας τους άστεγους και τους πεινώντες να ξεφλουδίζουνε καμιά πατάτα, να κόβουνε λαχανικά, να φεύγουν με ένα δίευρω παίρνοντας το κουπάκι με το φαγητό. Υπάρχει χοντρό πρόβλημα και η Ελλαδα γέμισε γκαβούς. Κανενός η υπόλοψη δε θα κινδυνέψει, αν ξοδέψουμε μια ώρα την ημέρα σε ένα καζάνι ή σε ένα δωμάτιο συσκευασίας. Και οι άνεργοι να μπορούν να αισθάνονται ότι τα παιδάκια τους αξίζουν τα Σαββατοκύριακα μια ξενάγηση σε ένα μουσείο, κι όχι σώνει και καλά με τους αρχοντοχωριάτικους εκθεσιασμούς του μπαρόκ Λούβρου και τον Εβλιά Τσελεμπή στο Λονδίνο (Παναγία μου!) αλλ' όχι στας Σέρρας και στη Σαλονίκη. Ενόσω το στομάχι γουργουρίζει, και μέσα στο ψοφόκρυο, ας κυριαρχήσει, έστω σε μεριές της πόλης μας, η αξιοπρέπεια. Αυτή η μαγευτική κυρία, που αμφιβάλλω αν την είδαμε ποτέ μας, αλλά ξέρει να μας σκλαβώνει στην πρώτη ματιά.
Επείγει, ξέρετε. Επείγει. Αυτό που δεν επείγει είναι η διαφήμιση. Δεν επείγει η ελεημοσύνη κρατώντας ένα σινί κι ένα κρόταλο για να διαφημίζουμε την ανθρωπιστική μας πραμάτεια. Αυτό, αργότερα. Να γυρίσει κι ο άλλος με το καλό από την Κόστα Ρίκα κι ο παράλλος από τη Μόσχα (Παναγία μου!) και να στρώσουν τα πράγματα. Ως τότε, ας βάλουμε ένα χεράκι.
