Επινα καϊφέν στο κρυσταλλιασμένο από τον πάγο του αέρα κάθισμα της Σαλονίκης που έχει γίνει για τους Αθηναίοι ένα μάγμα, ένα θαύμα, μια συναντίληψις και ένα φοβερόν μετείκασμα, ένα σοβιέτ και δυο μενσεβίκοι. Στο διπλανό τραπέζι, σκεπασμένο με πράσινα πλαστικά φύλλα ενός δένδρου των εορτών ήταν ένας πλειστόκαινος, αντιδημαρχιακός, μπουταρόφιλος και ελληνίζων αλλά να μη τρελαινόμαστε τώρα. Κρύωνε επίσης. Τα χείλη του, μια λεπτή μαβιά γραμμή. Αλλά οι απόψεις του, πολιτικότατες.
Τον ρωτάω: Καρντάσι, τι χρειάζεται για να συστήσουμε ένα απλοϊκό, υποτυπώδες και επικερδές κόμμα, τώρα που το ΠΑΣΟΚ είναι παρτάλια και η ρωμιοσύνη είναι να την κλαις;
Μου απαντάει ωσάν το φίλο μου τον Γούφα εν Κυθήροις: μηγκλαίς. Πρώτα πρέπει να είναι αριστερό. Δεύτερον να αρχηγεύει ένας ήρεμος άνθρωπος. Τρίτον, να μην είναι κομμουνισταί, επειδή ο κόζμος φοβάται. Θα πιάσεις ένα 2,3% όπως με βλέπεις και σε βλέπω. Δηλαδή -του απαντώ- εννοείς ότι με τέτοια νούμερα υπάρχει περίπτωση να μπω στη Βουλή; Μου απαντά: Για Βουλή δεν ξέρω, αλλα έχεις μια πιθανότητα να κυβερνήσεις. Ο κόσμος είναι αναστατωμένος. Πήγε ο Σαμαράς και μίλησε για Εφραίμ στη Μόσχα και οι Αμερικανοί έβαλαν το όνομά του σε υγρό άζωτο και τώρα περιμένουμε. Τι περιμένουμε, τον ερωτώ. Να τον βάλουνε σε τούμπο σαν τον Γουόλτ Ντίσνεϊ, μου λέει. Αμα λες τις λεξεις «Μπουργκάς», «Πούτιν» και «Εφραίμ», μπορεί να γίνεις ποστέλνικος ή αταμάνος στο Μαγκνιτογκόρσκ, αλλά πρωθυπουργός στην Ελλαδα δε γίνεσαι. Είναι ένα επάγγελμα και ένα λειτούργημα το πρωθυπουργικόν εν ανεπαρκεία. Ο Παπανδρέου όποτε θέλει την κάνει/στους Καοσταρικάνι, ο Κουβέλης νυστάζει, ο Τσίπρας θυμώνει, η Παπαρήγα είναι κομμουνισταί, ο Καρατζαφέρης δεν ξέρει αν θέλει, άλλον δεν έχομε. Χρυσή αυγή, αργότερα. Πρέπει να καλύψει άλλες τρεις πλατείες και μια τετραφωνία πολεμικών ασμάτων. Η Μπακογιάννη θα πρωθυπουργεύσει, αλλά είναι στο 1,5% και θέλει να γίνει υπηρεσιακή. Θα έχεις το πλεονέκτημα.
Καλά, του λέω, και από προγραμματικές δηλώσεις; Κομματική ζύμωση; Καμιά κοπτάτσια, καμία «ασιγκουτού», που έλεγαν οι Κινέζοι;
Ετσι πίστευα κι εγώ, ώσπου είδα και βίωσα το φαινόμενο Μπουτάρη. Κυβερνά μια πόλη χωρίς λόγια. Οποτε τον στριμώχνουν, μπινελικώνει και κάτι ή κάποιον. Ωσάν στρατηγός. Φέρεται ωσάν προτομή της Νέβεσκας. Ωσάν σύμβολο. Ετσι κι εσύ να κάνεις. Αλλά πρώτα απ' όλα, πρέπει να κερδίσεις μια έρμη εκτίμηση.
Ποιων εκτίμηση, τον ερωτώ. Των Τουμπιωτών, της αρειανής μάζωξης, του Βούγια, των ποδηλατών;
Οχι, βρε, όχι, μου απαντά. Απλό είναι. Την εκτίμηση των Αθηναίων. Είναι μέθοδος απαίχτου.
Μου φαίνεται ότι πουλάς σε πωλητές, τον πειράζω.
Καλύτερα, παρά να αγοράζω από αγοραστές, μου απαντά.
