 |
Μέρος της χώρας δέχεται τις προφητείες. Το ποσοστό διπλασιάζεται, εάν προφήτεψε κεκοιμημένος καλόγηρος. Μπαίνω στο καφενείο και ρωτώ: «Θέλει κανείς να του ρίξω ταρό, να του πω το φελτζάνι, να του ιδώ την παλάμη;» και, αντί καγχασμών, οι πνευματικοί άνθρωποι και φίλοι μου απλώνουν τον τραχανά- συγγνώμη, απλώνουν το φελτζάνι, ορθώς καπακωμένο, με χαρτοπετσέτα πάνω από το πιατάκι για να βγει ορθώς αποτυπωμένη η προφητεία. Δεν ξέρω τι να κάνω πάρεξ να υπόσχομαι. Ελευθερία και γλώσσα στο νεοδημοκράτη, πολλαπλούς γάμους με βωβές αγαπημένες στους αριστερούς, συμπαθητικά συναδελφικά γλωσσόφιλα σε πασόκους. Ολοι είναι έτοιμοι να πιστέψουν προφήτες ή απλώς σαλταδόρους. Γυρνώντας ανάστροφα το βλέμμα, τους δίνω δίκιο. Ξέρω ότι το 2009, πριν από δύο και μισά χρονάκια, οι Ελληνες ψήφισαν μερικά κόμματα. Και έπειτα άρχισε μια εντελώς λανθασμένη λογιστική. Δεν εννοώ το μνημόνιο, όπως πιστεύουν οι πολλοί. Το μνημόνιο είναι μια σύμβαση, μια δέσμευση ανάλογη με τα ψιλά γραμματάκια των συμβολαίων. Αν έχεις τα μυαλά σου ή είσαι αρκετά εύπορος, δε θα τα υπέγραφες ποτέ. Εκεί που σε πιάνει η καρδιά σου είναι η υπερβολικότατη ισχύς που έδωσε ένας πρωθυπουργός σε έναν πολίτη που δεν εξελέγη καν. Εννοώ τον πρώτο υπουργό επί των Οικονομικών. Δε νομίζω ότι θα θύμωναν πολλοί με το μνημόνιο αν άρχιζε το πελέκημα από τους υψηλόμισθους και τους μπατακτσήδες. Αλλά την πλήρωσαν οι απένταροι, επειδή αυτωνών οι πεντάρες είναι ευδιάκριτες από το χοντρόπετσο κράτος. Και πέρα από αυτά, στη μέση της διαδρομής, ο πρωθυπουργός φεύγει! Αυτό δεν έγινε ποτέ. Εκτός κι αν μου βρείτε κάποιο δυσεύρετο παράδειγμα από τα χρόνια του Ναγκίμπ. Εκλεγμένος σε πλήρη δημοκρατία πρωθυπουργός, που ασχολείται ελάχιστα με την κρίση (ρίχνοντας συνήθως μπινελίκια) και ανακτά το χρώμα του μόνον όταν μιλά για πράσινη ανάπτυξη και απαγόρευση του καπνίσματος, φεύγει καταμεσής μιας τρομερής κυβέρνησης. Σκέφτομαι ότι υπάρχει περίπτωση να ξαναδούμε εκλογές το 2013, που σημαίνει σκέτη κατάρα για εμάς και ευλογία για τους δανειστές μας. Καλά, κανένας δεν το βλεπει αυτό; Προσωπικά, κι ας διάβασα το ρημάδι το μνημόνιο, δεν είδα πουθενά να υποδεικνύονται λύσεις. Σύμφωνοι, διάβασα διάφορες ευχές. Είναι ζήτημα επιλογών. Αν, για παράδειγμα, ήμασταν διακόσιες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, δε θα χρειαζόταν να μειωθεί κανένας μισθός και καμία σύνταξη από κανέναν. Αμφιβάλλω αν σε τέτοια περίπτωση θα είχαμε αξιόλογο χρέος, για να μας πετσοκόβουν οι αμόρφωτοι που προσποιούνται τους εξπέρ σαράφηδες.
Κατά τα άλλα, προφητείες, δίσεκτον έτος και κολοκύθια τούμπανα. Μπορεί να βελτιωθεί η κατάστασή μας όπως βελτιώνεται η κατάσταση σε ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων αν οι έγκλειστοι μάθουν τα κατατόπια και μακροημερεύσουν. Σε μια εγκλείστρα που την ξέρεις καλά, μπορεί να βρίσκεις ομελέτες, τράπουλες και βιβλία του Ντεριντά. Την ελευθερία σου δε θα βρίσκεις ποτέ, κι αυτό βλέπω να μην ενδιαφέρει κανέναν.
