 |
Η υπόθεση Κούβελου έδειξε πως δεν είναι μονόδρομος η προσήλωση στη βεβαιότητα ότι ένας εισαγγελέας και ένας αντιπρόεδρος Βουλής διαθέτουν περισσότερη πρακτική σκέψη από δύο ποδοσφαιριστές ή από έναν περιπτερά με ένα δημοσιογράφο. Εάν αμφότεροι εμπιστεύονται τους κοινωνικούς αυτοματισμούς του τύπου «είδα μα δε λέω», «ο νόμος απαιτεί μούγκα», «ο χειρισμός αφορά αρμοδιότητες που δεν έχουμε» καταλήγει ολόκληρη η κοινωνία, αυτή τουλάχιστον που καμώνεται πως διαθέτει εργαλεία ανάλυσης φαινομένων, σε μια ρίψη τούβλων εναντίον των πάντων, χρησιμοποιώντας ως υλικά κατεδάφισης τα κτίρια της Βουλής και των δικαστηρίων. Χωρίς να διεψεύδεται κάτι από τα επόμενα, καταλάβαμε πως υπάρχουν δεκάδες βουλευτών που έστειλαν χρήματα στο εξωτερικό, πως το «νόμιμο» και το «ηθικό» άρχισε να υφίσταται ταλαντώσεις και πως ο κύριος Κούβελος ήθελε να στείλει χρήματα στο εξωτερικό για να εξασφαλίσει την αγορά ενός καραβιού. Αλλά κανένας δεν κατάλαβε που ακούστηκε το όνομα ενός τέως βουλευτή που διέψευσε με πάθος την εξωτερίκευση χρημάτων, αλλά μόλις «έσκασε» το όνομα Κούβελου, επιστρέφει και λέει «α, αυτά εννοείτε; Μάλλον ξέχασα να τα δηλώσω». Σημασία έχει ότι φάγαμε μια εβδομάδα πανελλήνιας επικοινωνίας, αποδεικνύοντας ότι χύνουμε την καρδάρα με το γάλα ακόμη κι όταν είναι άδεια, ακόμη και φυσώντας ένα ποτήρι νεράκι.
