 |
Ο πολύς κόσμος τον ξέρει με άλλα ονόματα, αλλά εγώ τον λέω «ξεροσφύρη», επειδή χωρίς αναισθητικό ή έστω μια γουλιά ουζάκι προς τον παθό, τριγυρνά με ένα ξερό σφυρί στο χέρι, αυτό που λέμε «σλετζχάμερ» και κοπανάει στα γόνατα περαστικούς πασόκους. Εχει λιανίσει μια ολόκληρη γενιά. Κοντά τέσσερις μήνες έχουν κυλήσει που δεν παραιτήθηκε από το κόμμα που διέλυσε και στο ενδιάμεσο διάστημα δε συνήργησε μήτε ένα χιλιοστό προς μια μεταβολή στον πολιτικό τομέα. Διαδίδει ότι είναι αντιμνημονιακός, εγκατέλειψε τον Ραγκούση, τον Παπακωνσταντίνου και τους πιστούς του οπαδούς, ζήτησε δημοψήφισμα και έκτοτε ομιλεί μη ακουόμενος αλλά ξεκούραστα, χρησιμοποιώντας τον ίδιο σκονισμένο 78άρη δίσκο για αναπαραγωγή. Αν το κάνει για να κόψει τα πόδια των διαδόχων του, τα κατάφερε. Ανοιξε πενήντα μέτωπα και όλα αιμορραγούν. Δεν απορώ που τον συμπαθούν μερικοί, αφού δεν υπάρχει συνέλλην που να μη διατηρεί, παρά τις αμαρτίες του, μια μόνιμα συναισθηματική φυλή θαυμαστών. Φυσικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα που προκάλεσε είναι πως τα κόμματα της Αριστεράς αλλά και η Νέα Δημοκρατία δεν εξελίσσονται σύμφωνα με τις δραματικές ώρες που περνάμε. Ολοι μαζί, συντροφικά, κλαδεύουμε το δάσος του Σέργουντ. Πέμπτη φορά, από τον Εμφύλιο, καταστρέφεται το Κέντρο.
