Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ (αλλά και ο αρχηγός της Πολιτικής Ανοιξης, που κυβερνά τη Νέα Δημοκρατία) επιθυμούν τόσο πολύ να συμβάλουν στην εμφύλια σύρραξη που περιμένει εσωτερικά τους οπαδούς των δύο κομμάτων, οι οποίοι θα έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε υποψηφίους πιστούς στο κόμμα τους, που ανέλαβαν όλα τα «ναι σε όλα» και τους υποδέχτηκαν με κατάρες και γιαούρτια (μικρό ρόλο παίζει αν η αντίδραση αυτή καλύπτει ένα ελάχιστο ποσοστό ακτιβιστών) και σε υποψηφίους που ενίοτε «άκουγαν τη συνείδησή τους», ψήφισαν ολικώς ή εν μέρει «όχι» και τώρα επιθυμούν να επιστρέψουν, επειδή καλή η συνείδηση, αλλά η μοναξιά και η αμηχανία της φιλοξενίας σε ξένα χέρια ή στο σπίτι τους μοιάζει ασφυκτική. Ακόμη κι αν οι δημοσκοπήσεις είναι για τα παναΰρια, δύσκολα ο δικομματισμός θα αγγίξει ένα 60%. Αρα, αμφότερα τα κόμματα θα πάρουν ομού ίσως 200 βουλευτές, με την πριμοδότηση των 50 του εκλογικού νόμου.
Κι αν το πρώτο κόμμα θα έχει -λέμε- 150 αντιπροσώπους, το δεύτερο κόμμα, πιθανότατα το ΠΑΣΟΚ, χτυπημένο βάναυσα από τα τερτίπια του νόμου σε βάρος του δευτέρου κόμματος, θα διαθέτει καμιά σαρανταριά βουλευτές, από τους οποίους ένα μεγάλο ποσοστό θα προέρχεται από τους έχοντες «καθαρή συνείδηση», με δεδομένο πως οι συνέλληνες δε φείδονται εκπλήξεων και τάχα επαναστατικών τάσεων, όταν η βασική ρότα της χώρας βεβαιωθούν πως είναι συντηρητική. Με την παραμικρή τάση να κοπεί επικουρική σύνταξη, εφάπαξ ή μισθός, αυτοί που ταλαντεύτηκαν και ψήφισαν απ' όλα, σε διάστημα λίγων εβδομάδων, δε βλέπω να χαρακτηρίζονται οπορτουνιστές , αλλά μπορεί και να επαινεθούν ως ευαίσθητοι.
Τα δύο μνημόνια, πέρα από άλλα κι άλλα προβληματικά κεφάλαια των συμβάσεων αυτών, έχουν ένα κύριο αντικείμενο: την εξασφάλιση ενός κολοσσιαίου ποσού, τουλάχιστον για τα μεσογειακά δεδομένα. Ενός ποσού δανεικού, όπως μια μορφή δανεικών ήταν και ο όγκος της παλαιάς αμερικανικής βοήθειας. Οι διαμαρτυρίες για τις παρεμβάσεις του ξένου παράγοντα στη χώρα ήταν λειψές ως προς αυτό ακριβώς: ο Ελλην βασανίζεται αλλά δεν αμφισβητεί το μαρτύριο που δέχεται από τις τράπεζες στις οποίες χρωστάει, διότι θεωρεί δικό του μπλέξιμο την υπόθεση. Αυτό το μπλέξιμο με τα μνημόνια κάνει ό,τι μπορεί για να το αποτινάξει από πάνω του. Αρα, μια χαρά τεφαρίκι είναι η εκλογική ενίσχυση κάποιου που είπε το πρώτο «ναι», έπειτα «κλότσησε» αλλά στην έγκριση της δανειακής σύμβασης κόλλησε με τους υπόλοιπους 212.
Φυσικά, μια εύλογη λύση θα ήταν να βλέπαμε αυτήν την αμειψισπορά να ενεργοποιείται σε κάποιες μελλοντικές εκλογές, αν και υπάρχει τέτοια μανούρα πλησιοχώρων κομμάτων να αποκτήσουν έστω και για λίγες εβδομάδες αποδεκτή από το νόμο Κοινοβουλευτική Ομάδα, ώστε υπάρχει για μερικούς ένας κίνδυνος να ξαναπέσουν στην ίωση της σώνει και καλά καθόδου τους στις εκλογές…
