 |
Οταν ο Μητσοτάκης άγγιξε την εξουσία εκεί, κατά το 1989, του έλειπαν κάτι ψηφαλάκια, κάτι εδρούλες προκειμένου να κυβερνήσει. Του έλειπαν, από ένα χοντρό πακέτο προδιαγραφών, κάτι λίγες, κι αυτό λόγω του ολέθριου για το κόμμα του εκλογικού συστήματος. Η οικονομία ήταν στις φλόγες, οπότε αποφάσισε να χαραμίσει μια χρονιά της ελεύθερης Ελλάδας, για να αποκτήσει αυτοδυναμία. Με ένα βουλευτή του υπολοίπου Αττικής, νομίζω, τα κατάφερε. Ο μεγάλος του αντίπαλος (ο «ξέρετε τι έχω τραβήξει για να φτάσω εδώ που έφτασα;») επιστρέφει με την ίδια πλατφόρμα, αλλά με μία διαφορά: δημοσκοπικώς, θα θεωρηθεί θαύμα των άρτων και των ιχθύων εάν συγκεντρώσει κάτι παραπάνω από ένα λησμονητέο εκλογικό ποσοστό. Βέβαια, αν το πάρει το 38% θα αποκτήσει την αυτοδυναμία, εφόσον τα καταφέρουν όχι επτά ή οκτώ, αλλά πέντε ή έξι κόμματα. Και βέβαια, θα κλείσουν όλες οι εταιρίες δημοσκοπήσεων. Σε κάθε άλλη περίπτωση, από την ποθητή αυτοδυναμία τον Σαμαρά χωρίζουν η δυναμική Καμμένου, η κυρία Βάνα Μπάρμπα και η διαβεβαίωσή του ότι είναι ο μόνος φορέας της κομματικής αλήθειας, πράγμα που φαίνεται ολίγο κομμουνιστικόν. Προφανώς δε θα του φτάσουν τρεις εκλογές που ήταν αρκετές στον Μητσοτάκη, αλλά τουλάχιστον έξι, αν υποθέσουμε ότι θα πείθει 100 χιλιάδες Ελλήνων ανά αναμέτρηση. Εξι αναμετρήσεις είναι βέβαια δυο γεμάτα χρονάκια, ό,τι πρέπει για την κρίση. Βέβαια, με καλή χοληστερίνη. Από τα ψάρια…
