Εάν είχα την υπομονή να συγκεντρώσω σε κατάλογο τους υποψηφίους γιους και κόρες των πολιτικών που κατεβαίνουν στις προσεχείς εκλογές, θα σχολίαζα κάτι παραπάνω από το θυμοσοφικόν «πώς πέρασαν τα χρόνια και μεγάλωσαν τα παιδιά…», κλαίγοντας για την απώλεια της δικής μου νεότητος. Το κωμικό ή τραγικό είναι πως ενώ οι γονείς γενικά εμφάνιζαν περιορισμένη κομματική κινητικότητα, τα παιδιά τους ξεπερνάνε. Τρέχουν στο ΣΥΡΙΖΑ εκ του ΠΑΣΟΚ και στη ΔΗΜΑΡ από πιο «σφιχτές» συσπειρώσεις. Ή κάτι ξέρουν που αγνοώ ή δεν πέρασε από το μυαλό τους πως δεν υπάρχει περίπτωση να ακολουθήσουν τα χνάρια του πατέρα ή της μητέρας, επειδή τώρα η χώρα έχει άλλα λεφτά και θα τα διαχειρίζονται μόνον οι Τελώνες και όχι οι Φαρισαίοι. Εκτός κι αν λέμε σαχλαμάρες για να περάσει η ώρα και οι γονικές συμβουλές συμπεριλαμβάνουν μια απόκρυφη και άρρητη αλήθεια Ελευσινίων, την οποία, ως ασεβής, δε διστάζω να σας αποκαλύψω: «Σε δυο χρονάκια, παιδί μου, η κρίση θα περάσει σαν τη μυρωδιά του ασετόν, όταν ανοίγει ένα παράθυρο». Ωστόσο, μια λιγότερο διαδεδομένη αλήθεια βλέπω να κυριαρχεί: πως τα βουλευτικά εισοδήματα πάντα θα βρίσκονται στην κορυφή των εισοδημάτων του Δημοσίου, επομένως, λειτούργημα ξελειτούργημα, ήθελα να ξέρω πόσα παιδιά βουλευτών θα έμπαιναν στη λειτουργία με 1.800 ευρώ μικτά και κομμένες υπερωρίες. Δηλαδή, καταλήγω πως πρόκειται για μια καλή δουλειά.
