 |
Στην Νέα Παραλία, από Ιστιοπλοϊκό σε Μέγαρο, βολτάρουμε συνήθως ερείπια της ζωής ή γουαναμπήδες οικολόγοι με ζεστά ντυμένα μωρά, μικροσκοπικά υστερικά σκυλάκια και σοβαρά τεράστια σκυλιά ράτσας που γρυλίζουν σε όλους τους πλανόδιους πωλητές φουρφουριών εκτός από τους Κινέζους, που μάλλον τους φοβούνται λόγω φήμης κυνοφαγίας. Περπατάνε γρήγορα τα εμφράγματα και τα μπαλονάκια, οι χοντροί επιφυλλιδογράφοι σωριαζόμαστε συχνά στα ευρύχωρα παγκάκια και κάποια τάξη δεκαετίας του πενήντα έχει αποκατασταθεί μεταξύ «παλαιών» Θεσσαλονικέων (εμείς που κατεβήκαμε πριν από πενήντα χρόνια) και «νέων μπαγιάτηδων» (αυτοί που κατέβηκαν από τους δρόμους της μετάξης και τους ποταμούς Δον και Ιαξάρτη. Μερικοί παλεύουν να ξεμάθουν την πάλη και να μάθουν τένις, οι περισσότεροι κοιτάζουν τα οψάρια και τα μπακακάκια περιτριγυρισμένοι από ποιητικές επιγραφές. Ε, μας έχουν πρήξει τα μηχανάκια, που προτιμούν τον σε άθλια θέση τοποθετημένο ποδηλατοδρόμο, που κόβει το πλάτος της παραλίας στη μέση, μας έχουν πρήξει τα ηλεκτρικά ποδήλατα (καθώς πρόκειται για ισιάδα, δεν καταλαβαίνω γιατί αφήνουν τους μηχανοποδηλάτες να σπιντάρουν με τριάντα σε μηχανήματα που δε γνωρίζουν από φρένα) και τελευταία άρχισαν, προκειμένου να επιταχυνθούν οι γκομενοδουλειές, να μας επισκέπτονται (περισσότερο στο πεζοδρόμιο της παραλιακής λεωφόρου) μοτοσικλέτες μεγάλου κυβισμού. Ανήμερα της Λαμπρής, υποφέραμε από αυτούς τους ατάκτους. Φυσικά, μόλις την πατήσει κανένα παιδάκι, κανένας γέρος, θα πέσουν σοβαρές αναλύσεις.
