 |
Ητοι «γιαουρτοπόλεμος». Γίνεται από χρόνια στα Κουφάλια ένας. Αλλά ο «Καλλικράτης», «Καλλικράτης». Τουλάχιστον πενήντα άνθρωποι έχουν δεχτεί ύβρεις, γιαουρτώματα και κανένα αβγό στις συγκεντρώσεις τους. Και από παντού ακούς «καλά τους κάνανε». Ελάχιστες οι φωνές συνηγορίας του δικαιώματος του «συνέρχεσθαι» και άλλων τελείως θεωρητικών απόψεων. Τώρα, τους πολιτικούς αντιπάλους, τους υποτιμάς, τους βαράς, τους συμμαζεύεις. Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό. Μπορεί να είναι άθλιο ή τρισάθλιο, ευγενές ή απαραίτητο. Αλλά υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να επισημάνουμε: ο κοινοβουλευτισμός, για πολλούς Ελληνες, δεν μαγεύει όπως παλαιότερα. Καθώς η συλλογική ευθύνη απλώνεται σαν μελάνη χταποδιού στην κοινωνία, ο πολιτικός που κατηγορείται για διαφθορά φαίνεται να έχει σύμμαχό του ή συνεταίρο τον καημένο που χρωστάει ένα χιλιάρικο και θα του το παίρνουν από την τράπεζα. Το γιαούρτι μπορεί να μας φαίνεται κωμικός τρόπος απαξίωσης, κάτι σαν τεντιμπόικη μέθοδος του 1959, αλλά τώρα κρύβει στενοχώρια και βία. Δεν θα χουμε καλά ξεμπερδέματα. Στον τάκο προβλέπω να βρεθούν πολλοί «αθώοι» και επαγγελματίες. Αλλά ο γιαουρτοπόλεμος, εάν διαρκέσει, θα φέρει στην επιφάνεια ένα άλλο φαινόμενο. Το αναμενόμενο ρεμπέλεμα της χώρας. Η χώρα θα αρχίσει να ατακτεί συστηματικά. Να κρύβει εισοδήματα, να κάνει συναλλαγές χέρι χέρι, να δηλώνει ανεπάγγελτη και περιφερόμενη αναιτίως. Απέχουμε πολύ λίγα μέτρα από τη συγκρότηση ενός κουρσάρικου κράτους.
