 |
Ο αριστερός πολιτικός δίνει σημασία στην ισότητα, στην ισονομία και στην κοινωνική δικαιοσύνη. Βέβαια, δε θα του αποσπάσεις εύκολα κάποια πρωτοβουλία -αυτές οι ιδιότητες που προανέφερα περιέχουν μπόλικη γραφειοκρατία, κόπο να πείσεις ένα βαρύγδουπο που μπήκε στο κόμμα δέκα λεπτά πριν από εσένα, αίμα και δάκρυα για να «περάσεις» κάτι που σου φαίνεται αυτονόητο και υπόθεση ενός δεκάλεπτου, αλλά δεν πειράζει: η φάση που περνάει η χώρα μας, μεταξύ Μπαρμπαριάς και Βουλγαρίας για μερικούς, μεταξύ Τρωάδος και Κελτών για άλλους, επιτάσσει να νοιαζόμαστε για την ισότητα περισσότερο κι από την ελευθερία. Η χώρα δεν πάει καλά, επειδή στα κέντρα αποφάσεων υπήρχαν λαμπρές ή λιγότερο λαμπρές ιδέες, αλλά χωρίς κανένα σύστημα. Εκατομμύρια έγγραφα ήταν σε εντατική παραγωγή, κι όμως η εγκύκλιος ενός φυγομαχούντος τεμπελχανά που έγινε διευθυντής επειδή έκανε μια επιτυχή ένσταση στο υπηρεσιακό συμβούλιο, συνεχίζει να στοιχειώνει τη δημόσια διοίκηση, την αφοσιωμένη να πλάθει κουλουράκια για τον εαυτό της και μόνον. Οποιος δεν έκανε έστω ένα φεγγάρι δημόσιος υπάλληλος, δεν μπορεί να καταλάβει τη γλύκα να ανήκεις σε μια μικρή υπηρεσιακή ομάδα, όπου «οι άλλοι» είναι ξυλοσχίστες και μόνον εσύ και η ομάδα σου αξίζετε κάθε εύνοια. Α, και όσοι έρχονται να ζητήσουν κάνα χαρτί, απλώς διακόπτουν την ομαδική ιδιοφυΐα που τελείται υπηρεσιακώς. Βέβαια, ο αριστερός πολιτικός συχνά εξαντλείται στην ερμηνεία της τελευταίας ομαδικής παράκρουσης στην οποία έλαβε μέρος. Αλλά, εάν δουλέψει ο μηχανισμός, μια ομάδα εργασίας μπορεί να φτιάξει ένα χάρτη χωροθέτησης των μονάδων υγείας που χρειάζεται η χώρα με γεωγραφικά και πληθυσμιακά κριτήρια, με επιδημιολογικά στοιχεία, με μετρημένους καρκίνους στα χωράφια με τα σπαρμένα φαρμάκια. Εάν ο πολιτικός είναι φιλελεύθερος, θα συνωστίζονται μεταξύ Γρεβενών, Κοζάνης και Πτολεμαΐδας μονάδες υγείας που θα διευθύνονται από λάτρεις του Λόττο και της πολιτικής συγκυρίας.
Δεν εμπιστεύομαι κανέναν αριστερό πολιτικό, αλλά έχω πάρει το μάθημά μου από τους έχοντες μέλλον φιλελεύθερους. Ξέρετε, διαθέτω τα προσωπικά μου όνειρα που τυχαίνει να μην πραγματοποιούνται μέσα από συλλογικότητες. Δε θέλει μυαλό, αλλά μοναξιά να σπας καρύδια βλέποντας μια λίμνη. Δε θέλει ακροατήριο για να δακρύζεις πάνω σε έναν ξένο στίχο. Και ο θάνατος είναι υπερβολικά κοντά για να τον αγνοήσω. Ο αριστερός πολιτικός πάντως πρέπει να βρει έναν τρόπο να αποσώνει τις προτάσεις του. Να μη γίνεται λάτρης του φλου και της σύγχυσης, όταν τον ρωτάνε κάτι. Κι επειδή μοιάζει σε πολλά προσωρινά με οποιονδήποτε πολιτικό (λόγου χάρη, να φοβάται να προκαλέσει εκλογές, να καταφεύγει σε μη πολιτικούς φορείς για κουβεντούλα και καφέ, όταν η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση), είναι καιρός να μην τα βάζει μόνον με τα μνημόνια και τους «προδότες», αλλά να κυβερνήσει.
