 |
Η μετάπτωση μιας κοινωνίας σε μια σειρά από εντυπωσιακά σαλτανάτια δεν είναι ασυνήθιστο φαινόμενο. Οταν, για παράδειγμα, περισσεύει κάνα φράγκο για τους αδύναμους, ολόκληρες φυλές ανθρώπων που έχουν ελάχιστες ελπίδες να μορφωθούν, να ξεδιψάσουν, να πάρουν μια σύνταξη, γεμίζουν με μια παράδοξη αισιοδοξία, κυνηγάνε ρούχα από μπουτίκ, μιμούνται γραμμωτούς και μοντέλες, παίρνουν βολικά μηχανήματα που βγάζουν μοντέρνους ήχους, εθίζονται σε παράλογους λογαριασμούς και πάνω απ΄ όλα, αλλάζουν δραστικά το λεξιλόγιό τους. Που γίνεται αυτομάτως πιο απλό, πιο γκαγκάν, πιο σύγχρονο. Τους φεύγουν ανορθογραφίες, τους γλιστρούν ασυνταξίες από βαρεμάρα. Από τα μέσα της δεκαετίας του '90 έως πρόσφατα, όταν ο μεγάλος τιμονιέρης άρχισε να γίνεται ακατανόητος (εννοώ τον πράσινο ποδηλάτη), οι Ελληνες και πλήθος συγκατοίκων τους έζησαν μια πληθωρική ζωή που άρχισε να μοιάζει με «πολιτισμένη». Μερικά ταμπού υπό συζήτηση, το λεξιλόγιο αφελές και ασφαλές. Σαν να σκεπάστηκε ένα πλούσιο ανασκαφικό στρώμα, πλούσιο σε πληροφορίες, ειδήσεις, πορίσματα, γνώσεις, με μια γυαλιστερή ασβόλη, ένα ψευδόχρυσο υφάδι κακού άγουστου, αλλά από φαντασμάρα σκίζουμε, κι όποιος δεν άντεχε σ΄αυτό το γυάλισμα, στην ευτέλεια του πλαστικού και στην απόρριψη του κόπου, είχε μια επιλογή. Να βγάλει το σκασμό, επειδή τα λόγια του μπορούσαν ενδεχομένως να καταλάβουν κάργες, παπαγάλοι και μάινες, αλλά όχι άνθρωποι.
Το τελευταίο, εν κρίσει, εύρημα στρωματογραφικό είναι «η Αριστερά» που βγαίνει από τον τάφο της για να τρομάξουν τα παιδιά και να τσιρίξουν οι γιαγιάδες. Δε θα αργήσει ένας μελαγχολικός Ιούνιος του 2012, όπου, χωρίς δημοσκοπήσεις, θα παρακολουθήσουμε ιπτάμενα κονσερβοκούτια και απειλές πως αναστήθηκε η ΟΠΛΑ, ενώ οι ένοχοι των τουφεκισμών θα πάνε σπιτάκια τους επειδή θα αποδειχθούν πως έριχναν άσφαιρα.
Η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Δεν είμαστε απλώς χωρισμένοι, αλλά τουλάχιστον διαλυμένοι. Παρτάλια.Τα ιδιόλεκτα που αντικατέστησαν τη γλώσσα μας οδηγούν συχνά σε κραυγές που βυθίζουν την καρδιά μας σε έναν πολτό, την κάνουν δυσκίνητη. Αλλά δε μιλάμε πια για Δεξιά και Αριστερά, καρντάσια. Είναι η ιδεολογία που παράγει τον τρόπο ζωής και δεν είναι εγκύκλιοι από χασοδίκες. Είναι η ιδεολογία, ηλίθιε ωτακουστή της δικιάς σου φωνής! Δεν είναι επάγγελμα η κινδυνολογία. Είναι παράγγελμα για να γίνει το τελικό γιάγμα στις συνειδήσεις μας.
Σε πόσους τόνους πρέπει να σας πω ότι παρεξηγείτε την πολιτική διαμάχη και δεν εμπιστεύεστε τις ιδεολογίες «επειδή είναι πεθαμένες»! όσο πέθανε η Ιστορία. Οσο πέθαναν τα ιδεολογικά τόξα και όσο άντεξαν στην ατέρμονη σαχλαμάρα πολύ πιο στέρεες κοινωνίες απ' ό,τι η δική μας!
Για να γίνουν σεβαστοί οι άνθρωποι, επείγει να γνωρίζουμε τις γνώμες και τις πεποιθήσεις τους. Αφήστε την πολιτική να περάσει στο δέρμα σας. Είναι η ιδεολογία που λείπει δραματικά.
