Μπορεί η γραμματολογία και η χρονογραφία των καιρών να παίζει, ολίγες ημέρες προ των εκλογών, για την έξωθεν ενίσχυση κομμάτων, για αβλεψίες του μικρού της συντροφιάς και για άλλα ελαττωματάκια χωρίς σημασία, αλλά πρέπει να μου αναγνωρίσετε ένα δίκιο, όταν υποστηρίζω πως το μεγάλο ζήτημα του παρόντος είναι το μεταναστευτικό πρόβλημα. Υπάρχει σοβούσα σύγκρουση σε πόλεις, ενίοτε ομαδική και σε προσωπικές περιπτώσεις παντού, ενώ περιοριστικά μέτρα για τους μετανάστες ζητούν, εκτός από τα κόμματα της Αριστεράς, όλοι οι άλλοι. Είτε πιο γραφειοκρατικά είτε κάπως πιο φιλελεύθερα. Πάντως, έχουν καταλάβει τα επιτελεία που έχουν ανοιχτά προγράμματα συναντίληψης πως σκάβουν τον εκλογικό τους τάφο, αν διαδίδουν αβίαστα τις απόψεις τους. Και προτιμούν τη βούβα, παρεκτός και αν είναι ολιγομελή, οπότε τι κι αν βρέξει, τι κι αν χιονίσει.
Δε χρειάζεται καμία ιστορική υποστήριξη στους οπαδούς των θεωριών συνύπαρξης και συγχώνευσης. Γενικά, η Ιστορία εμφανίζεται βοηθός σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά κανένας δε χρησιμοποιεί ιστορικά παραδείγματα, επειδή οι Ελληνες δεν έχουν πρόβλημα να υιοθετούν ιστορικούς μύθους, ενίοτε με χαρά, ακριβώς επειδή για τον πολύν κόσμο η παράδοση, ακόμη κι αν είναι προδήλως πλαστή, κρύβει στον καπνό της ιστορική φωτιά. Ειδικά η Θεσσαλονίκη, σχεδιασμένη θαρρείς από γενέσεως να δέχεται πληθυσμούς από έξω και αλλού, είτε είναι χωρικοί της Αινείας είτε Γαλάτες μεταλλωρύχοι είτε μέτοικοι εκ Σιρμίου είτε αλυκάριοι από τη θερμαϊκή ακτή, θα έπρεπε να ηγείται κάθε οργανωτικής και διορθωτικής πρωτοβουλίας. Δε βαριέσαι.
Μακροπρόθεσμα προγράμματα μήπως και έρθουμε ως κοινωνία σε κάποια θεογνωσία δε μας παίρνει να στήσουμε, διότι οι εκλογές είναι σε τρεις εβδομάδες. Δεν προλαβαίνουμε. Ε, τότε τι ακριβώς προλαβαίνουμε να κάνουμε;
Η πρότασή μου είναι: να κάνουμε την προσευχή μας. Η εκδίωξη των Ουγενότων και η σφαγή της Βανδέας είναι πενηντάλεπτα μπροστά στην κατάσταση που θα βρεθεί η ατελής νεοελληνική κοινωνία που κανένας δε φρόντισε να ενώσει, να παρηγορήσει, να τιμήσει, αλλά και να τιμωρήσει, ανάλογα με τη συμμετοχή του καθενός μας στο ξελέπιασμα του όφεος. Παράδειγμα: δεκάδες χιλιάδες μετανάστες χασομερούν και ατακτούν στο κέντρο της πρωτεύουσας και χρειάζονται δέκα χιλιάδες εργάτες κάθε τόσο στους κάμπους και στους λόφους της Μακεδονίας για φρουτοσυλλογή και σπαράγγια. Δεν ξέρω πόσοι είναι οι μετανάστες, αλλού όμως λείπουν και αλλού περισσεύουν. Πριν να προσλάβουμε αστυνομικούς, μάλλον χρειαζόμαστε επειγόντως κάποια διοικητική μέριμνα. Ή δεν ξέρω τι άλλο.
Σε κάθε περίπτωση, πολλά επιχειρήματα θα σιγήσουν, οι αντίπαλοι των μεταναστών θα παρουσιάζουν ειδήσεις που αποδεικνύουν την ανασφάλεια και το χάος, ενώ στην υπηρεσιακή κυβέρνηση θα αποκτήσει κάθε μέλος της ένα κομποσκοίνι, να μετράει με ζήλο της ημέρες που απομένουν, καθώς βυθίζονται σε μια εύγλωττη σιωπή, αφού έτσι και δοκιμάσουν να μιλήσουν, ακούγεται από τη βαρύθυμη κοινωνία ένα μακρόσυρτο «σσσσσσσστ».
