Το Χαβίτσιον
19.1.2009 - 11:19:14 AM
Χωρίς τσιγάρο και ευτυχής, αλλά πειναλέων, αφού δεν βρήκα ακόμη τις συμβατες με τον χαρακτήρα μου αναπληρώσεις, άρχισα να τρώγω πρωινό, ώστε τα γατοκέφαλα που κατεβάζω καθημερνώς, ήδη υπερβολικά, να στραφούν προς την θάλασσα του πρωιού, μήπως και καούν καλύτερα οι θερμίδες από τα πυρπολικά της μέρας. Ωραίο να το λέεις το πρωινό, αλλά δεν είναι δυνατόν να τρώεις 62 αβγά μηνιαίως και ίσαμε δύο κιλά μπέικον, να μη μιλήσω γιά τα συνοδά. Ανακάλυψα λοιπόν ότι ως παιδίον λάτρευα μιά ποντιακή γεύση ονόματι χαβίτς ή χαβίτσι, με την οποία και αναστήθηκα μετεμφυλιακώς, δηλαδή το 1949 ,το 1950 και το 1951, οπότε ,επί Κορέας, ανέλαβε τα υπόλοιπα το ψωμοτύρι.Την επίκληση μαμά, αβίτσι (=μήτερ, χαβίτσιον!) ακόμη την θυμάται (και γελά) η μητέρα μου.Κάθησα λοιπόν και έφτιαξα χαβίτσι, αφού επιβεβαίωσα από την ίδια την συνταγή.
Παίρνεις καλαμποκάλευρο. Πεντέξι κουταλιές της σούπας.Μιά κουταλιά σούπας βούτυρο πρόβειο. Εγώ έβαλα λάδι.Αναδεύων, τσιγαρίζεις την πολέντα ώσπου να μοσχοβολήσει. Μόλις γίνει καφετιά, αποχρώσεως βαψομαλλιά,ρίχνεις λίγο λίγο ένα ποτήρι νερό ζεσταμένο. Βγάζει αχνούς και ατμούς, τσιτσιρίζει, αλλά στο τέλος έχεις μιά κρέμα χωρίς σβόλους,που μοιάζει με χειροποίητο σιμιγδαλένιο χαλβαδάκι. Το σύστημα πρέπει να το έχεις αλατίσει(αλλά και σκορδέψει εάν θές) όταν ζεσταίνεται το λάδι η η βουτούρτα. Το τρώγεις σκέτο ή με τυρί.
Μου ήρθε ολόκληρο το 1951 στην οθόνη. Ολική επαναφορά.Ημουν έτοιμος να ανακράξω τι Πλαστήρας τι Παπάγος- τέτοια συμπεριφορά.
Ρώτησα Κερκυραίους και έμαθα ότι αυτό που ημείς λέμε χαβίτς, χαβίτσι και χαβίτσιον, αυτοί το λέγουν τζαλέτια,(τα) με πολεντα ,λάδι και νερό, αλλά μετά το ζαχαρώνουν, το τρώνε ως επιδόρπιο.Ενας μόνον μου είπε (από τους τρείς ερωτηθέντες) ότι έτρωγε τζαλέτια αλμυρά, αλλά έφερε επωνυμον ξενοπαροίκου.
