Συχνά, η τηλεόραση πάνω από το κεφάλι μου,εκπέμπει έναν ύμνο μάλλον των Λακότα, υπό τους ονειρικούς στίχους αεαεϊό  . Εθισμένος στην πεποίθηση ότι το καλοψημένο έθνικ είναι η βάση της νεοκουλτούρας, δεν έδινα σημασία, ώσπου έπιασα και ελληνικές εκφράσεις στην συνέχεια του στιχηρού. Αυτό που καταλάβαινα ήταν το ρητό

το νερό είναι στη Χίο και στη Χιό

Φύσει αισιόδοξος, χάρηκα με το γλωσσικό κατόρθωμα. Το ερμήνευσα ως εξής. Αυτό το φυσικό στοιχείο διαθέτει τόσο mainstream ,όσο και δημοτικοφανή παράδοση. Πώς λέμε "το τέρμα στην Χίο θα είναι", αλλά δεν αρνιόμαστε και το "ένα καράβι από τη Χιό". Έψαξα τον δημιουργό γκουγκλικώς, και πάλι αποδείχτηκε ότι βιάστηκα. Ο στίχος ήταν

το νερό είναι στοιχείο και στοιχειό.

Δηλαδή πάλι, ένας αστοιχείωτος νεοελληνισμός. Σαν στίχοι μουσικής του Μπρέγκοβιτς στα ελληνικά.Κι άν υπάρχουν μερικοί που έχουν κολλήσει στα ίχνη της λεξιπενίας, μιά ματιά στους υπόλοιπους στίχους κάνει την δική μου παρέμβαση άχρηστη:

Ο Αξιός,ο Αχελώος και η Κερκίνη
είναι αιχμάλωτοι πολέμου στις τιμές
του χρηματιστηρίου και της βιομηχανίας
και θα ξερνάνε ομολογίες φριχτές.