Ο λευκός σεΐχης
21.7.2008 - 4:14:12 PM
Στην απέλπιδα προσπάθεια να ζήσω παρέα με τους ήχους των άλλων, έχω ασχοληθεί με την ραπ και τα συνοδευτικά της. Βλέπετε, η Πρόνοια δεν μου απένειμε το παράσημο της κωφότητας, αλλά τον Ταξιάρχη της τραυλότητας,οπότε υποχρεώνομαι σε συνύπαρξη με τους ψιθύρους των άλλων αυλικών.Κατέληξα ότι δεν υπάρχει γραμμάριο πρωτογενούς παραγωγής ήχων σε αυτήν την χυμώδη και ευχάριστη ομάδα τροβαδούρων,που να έχει σκάσει μύτη μετά την δεκαετία του 80. Ακόμη και ο επιβλητικός ήχος του P.I.M.P, χάρη στον οποίο έχουμε και ζωντανά εντόπια παραδείγματα, είναι σύνθεση του 1987,έναν μόλις χρόνο πρίν εμπνευστώ το μοναδικό χιπ χοπ μου στιχηρό, που άρχιζε: «δεν φταίει ο Αβελάρδος και το sic et non/ που φριχτά αντιπαθώ την φυλή των Γερμανών.» Φυσικά το κόρο το ανελάμβανε μιά συντροφιά ευτραφών κοριτσιών με όμορφες κινήσεις ,άδοντας μονομανώς «φταίς/κοινωνία/φταίς/δεν αντέχω». Δεν είχα αποφασίσει που θα έμπαινε το όμποε,γι΄αυτό και έμεινε αδημοσίευτο.
Με Αβελάρδο ή δίχως, η βελούδινη, προστατευτική φωνή των ηρώων του είδους,άλλοτε πιό φάνκι, οπότε και γίνεται πιό οικεία στα παιδάκια, συνήθως με σοβαρή ή σοβαροφανή εκφώνηση,έχει από πίσω της έναν μοναδικό προπάτορα. Gangsta θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς Zappa, άνευ glitter, ακόμη και χωρίς το score από την πρώτη ταινία «Σαφτ», αλλά δεν θα την χαιρόμασταν χωρίς τον Barry White.
Μόνον ο Πρίσλεϊ στα στερνά του, ο Μπάρι Γουάιτ και ο Χούλιο Ινγκλέσιας( σε περιορισμένη ατλαντική βερσιόν) μπορούσαν να συγκινήσουν μαζικώς γυναικεία ακροατήρια κάθε ηλικίας, μεγέθους και εισοδημάτων.Μόνον που ο πρώτος και ο τρίτος μπορούσαν, έστω ατεχνώς να κοπιαριστούν, ενώ ο Μπάρι ,κάτω από την μπάρα της showbiz, μόνον έναν δρόμο άφηνε στους επιγόνους: να εξελιχθούν.
Οι προδιαγραφές ήταν σαφείς: δεν υπηρχε χρεία ενός ηδύφωνου όντος που προσπαθούσε εναγωνίως να μικρύνει τα νούμερα των ρούχων που αγόραζε.Κι έπρεπε να έχει δαιμονιώδη κίνηση δακτύλων του χεριού, γιά να μην τον θεωρούν ένα είδος Ελ Σιντ, δηλαδή μούμιας που νικάει.Παράλληλα λοιπόν με το new wave(θα έλεγα εις βάρος του) άρχισε να μπαίνει στις κωμωδίες και στο πάλκο ένας ευτραφής νεαρούλης που ήταν αδέξιος πλην χαριτωμένος. Οταν το Police academy συμπλήρωσε την πρώτη πεντάδα του, άνοιξαν οι ουρανοί. Ο καιρός γαρ εγγύς γιά τους διαδόχους.
Φυσικά υπήρχαν και αδύνατοι, σκοτεινοί,νευρωτικοί και ύποπτοι ολόγυρα. Αλλά ως συνοδεία του λευκού σεϊχη που δεν υπηρχε πιά.Ηταν η μεγαλύτερη εκδίκηση στον χώρο, γιά εκείνον τον «τραγουδιστή της Τζάζ» που υποδύθηκε ο Αλ Τζόλσον,το 1927.
