Αλλοιώς πετρόψαρα
5.6.2009 - 9:19:10 AM
To 1956 παραθερίσαμε στην Αρετσού. Οχι στο Αρέτζο,στην Αρετσού, Στην προσφυγική, μήτε καν της Προποντίδας.Αρετσού ήταν η παραλία της Καλαμαριάς μετά το Καράμπουρνου,όπως Καραμπουρνάκι, Καλαμάκι ή Καλαμίτσα, ήταν η παραλία πρίν το Καράμπουρνού.
Μείναμε έναν μήνα σε ένα προσφυγόσπιτο στον παράλληλο προς τον παραλιακό, δρόμο.Κατεβαίναμε γιά μπάνιο στα ξυλόπηκτα κιόσκια με τα καφενεδάκια, όπου παίρναμε μιά περτικαλάδα με τέσσερα καλαμάκια γιά την βραχύχρονη κατάληψη του τραπεζιού, αλλά το φαγητό πήγαινε στον φούρνο και το παίρναμε στην επιστροφή,ή σε μιά μασίνα, συνεταιρική με την σπιτονοικοκυρά.
Μία των ημερών, στην μασίνα μπήκαν κεφαλόπουλα με ντομάτα και χορταρικά. Μου άρεζαν επειδή η μάνα μου τα έφτιαχνε μερακλαντάν,στεφανωμένα με φέτες λεμονάκι,κάτω από κάθε ψαροκεφαλάκι.
Ομως στο ταψί που μας παρουσίασε στο γεύμα, δεν υπήρχαν ψαροκέφαλα. Απεναντίας, ένα μπούχαβλο, μιά μπουχαβιόλα, μιά αποφορά έβγαινε από τους κέφαλους που κόντευαν τοπάνια. Ακόμη και ο πατέρας μου δεν άντεξε και το σχολίασε, άνθρωπος που άν του έβαζες να πιεί καφέ με αλάτι, πήγαινε και τον έχυνε στον νεροχύτη και δεν έβγαζε κιχ.
Η μάνα μου ομολόγησε ότι έφτιαξε τα κεφαλόπουλα αξημέρωτα και μπέρδεψε την φιάλη με το πετρέλαιο με την φιάλη του λαδιού. Ηταν εξάλλου πανομοιότυπες, μπίρας Φιξ, στενόμακρες, σκουρόχρωμες καφέ της μισής οκάς(640 γραμμαρίων). Άρχισε να ραντίζει με πετρέλαιο τα ψάρια,και δυό δαχτυλίθρες αργότερα, το κατάλαβε, έκανε τις αναγκαίες εγχειρήσεις, μπαιπάς, εξορύξεις κεφαλών και τα ρέστα, μαρινάδες υπερμαϊντάνωσης και άλλα σωστικά, αλλά τα λιμανόψαρα είχαν ήδη γίνει πετρόψαρα. Οχι της πέτρας, όπως πέρκες και άλλα ,αλλα κατά το πετροδολάρια: ψάρια του πετρελαίου.
Ευγενέστατα φάγαμε ό,τι τρωγόταν και συμπεριλάβαμε το ατύχημα στα οικογενειακά ανέκδοτα. Πρώτη και καλύτερη η μάνα μου, ακόμη χτυπάει το πόδι καταής γελώντας και μιμούμενη τις θρακιώτικες εκφράσεις: ηβοί και μαρή τι έπαθα μαθές!
