Σ΄ένα χωριό, από αυτά που κατοίκησα, γειτόνευα με έναν γητευτή. Ηταν ένας ηλικιωμένος γεωργός, που έκλεινε τα αφρισμένα στόματα των τσομπανόσκυλων και έπιανε άφοβα τις οχιές. Γιά τα σκυλιά, φρόντιζε να "ξεκλειδώνει" το αλύχτισμά τους, όταν έφευγε από τον ζωτικό τους χώρο. Μου έμαθε μάλιστα και το σχετικό ξόρκι. Μπορώ να σας βεβαιώσω ότι πιάνει.
Αλλά ήταν πραγματικά μάγος με τις οχιές. Ετσι και τις έπιανε στο βλέμμα του, τον άφηναν να τις πιάνει, να τις παίζει και να τις τυλίγει γύρω του. Ηταν τόσο εντυπωσιακός, ώστε φρόντισα να έρθει ένα τηλεοπτικό συνεργείο να τον κάνει θεματάκι, ξέρετε, από αυτά τα κονσερβικά. Ηρθαν τα παιδιά ,πρίν η μετά κάποιο ματς που έπρεπε να βιντεοσκοπήσουν, ο  γητευτής ήταν ειδοποιημένος και με αλλαγμένο πουκάμισο. Είχε και δυό τρείς οχιές μαζεμένες στο τσουβάλι.
Αρχισε το γύρισμα, αλλά ο γέροντας είχε τράκ. Τράκ που ποτέ δεν τον επληξε από το κίνημα Λεοναρδοπούλου-Γαργαλίδη όπου και έφταναν οι αναμνήσεις του. Επιπλέον, μόλις έβγαλε την πρώτη οχιά απ΄οτο τσουβάλι, εκείνη τονε δάγκωσε.
Το γύρισμα ακυρώθηκε και τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Εκτοτε δεν γήτεψε απολύτως τίποτε.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά μόνον τον γητευτή σκεφτόμουνα ενόσω μεταξύ exit polls και τελικών αποτελεσμάτων, η ευρωβουλή συμπληρωνε την ελληνική της συμμετοχή.