Το Μπορτς της Σιβηρίας.
Του Μάρκου, στον δικό του αιώνα
Εψαξα πολύ στο διαδίκτυο γιά να βρώ το μπορτς όπως το περιέγραφε και το μαγείρευε ο πατέρας μου. Ηταν το καλύτερό τους φαγητό στο Ιρκούτσκη της Σιβηρίας, και δεν περιείχε ίχνος από το παντζάρι (δηλαδή το τεύτλο) με το οποίο το μπουκώνουν οι Ουκρανοί. Γιά την ακρίβεια, ήταν μιά σούπα στο χρώμα του μπρούντζου. Βάση του,ενα μεγάλο βοδινό κόκκαλο, πριονισμένο στη μέση, γεμάτο με το μεδούλι του. Μιά τσιγαρίδα με σκόρδο και ηλιέλαιο( την δεκαετία του 50 μπορούσες να βρείς πιό εύκολα σούσι στον Χολομώντα παρά ηλιέλαιο στην Ελλάδα), και ποικίλα λαχανικά, κυρίως σε βολβό, καρότα , σέλινο, τέτοια. Ο πατέρας μου δεν έβρισκε στην χώρα το λαχανικό που επέμενε πως το έλεγαν Μπόρτς.Κάποιος βολβός, ασπρειδερός.
Το περιέγραφε με τρομερό τρόπο, ακόμη κι όταν τρώγαμε φακές ή σμυρνέικα σουτζουκάκια. Εχω μέσα στα αφτιά μου το σύρσιμο των χειλιών του πάνω στο καφτερό κουτάλι. Η μάνα μου προσπαθούσε να τον δελεάζει με αυγολέμονα και ντοματόρυζααλλα δε βαρυέσαι. Μπορτς.
Μιά μέρα δεν άντεξα και τον ρώτησα άν στην διαδρομή του από το Ιρκούτσκη έως την πολυκατοικία στην Βασιλίσσης Όλγας, όπου ξεχρέωνε το διαμέρισμα, έφαγε κάτι πιό νόστιμο. Και τότε μου είπε την ιστορία.
Οικογένεια φουρναραίων στην Σιβηρία, με αλεύρια που έπαιρναν από το κράτος, δεν μπορούσε κάν να αγοράζει κρέας. Ωστόσο, τα κόκκαλα ήταν νόστιμα και σε αφθονία. Με το μεδούλι μέσα. Ο,τι μπορούσε να γδαρθεί πέριξ, μαζί με κάτι απολειφάδια από χορδαίς και κοιλίτζια, το πάστωναν σε χοντρό αλάτι, γιά τα όσπρια. Αλλα όταν κατέβηκαν στην Ελλάδα, γνώρισαν τον πραγματικό καβουρμά, από δικό τους γ΄ρούν, που το έσφαζαν, τεράστιο, τα Χριστούγεννα. Δεν υπηρχε περίπτωση να μη ελεγχθεί ο επισκέπτης του πήλινου όπου φυλάσσονταν ο καβουρμάς, αλλά δεν γινόταν κανένας έλεγχος στο λίπος, μέσα στο οποίο κολυμπούσαν τα κοψίδια. Αυτό το λιπος ήταν πιό νόστιμο. Κι από το μπόρτς; κι από το μπόρτς. Από όλα. Ιδίως όταν μεγάλωσε αρκετά, και η παρέα το έτρωγε με το κουτάλι, καφτό.
Βέβαια, άν έτρωγε τεύτλα, κοκκινογούλια, παντζάρια και άλλα θεοτικά, ενδεχομένως να γιορτάζαμε φέτος τα 101 του χρόνια. Αλλά αυτά έχει η νοστιμάδα.
