Φιρούζ
3.9.2008 - 11:51:35 AM
Τόν Φιρούζ τον πήρα όταν ήταν περίπου δύο μηνών στο σπίτι.
΄Ηταν ένα μικρό γατί ,χάρμα οφθαλμών.Με το ένα μάτι του γαλάζιο και το άλλο χρυσαφί. Αριστοκράτης, καθαρόαιμος, ολόλευκος, τρυφερός και πολύ ήρεμος. ΄Ηταν έτσι μέχρι που έκλεισε τον πρώτο του χρόνο.
Έμενα τότε στον πρώτο όροφο, πάνω από μία πιτσαρία. Θες οι μυρωδιές του ψημένου μπέικον και των τυριών,θες ο οίστρος, το γατί που τό χανες, που τό βρισκες, ηταν μονίμως σκαρφαλωμένο στην τέντα που μας χώριζε απο την πιτσαρία.
Καθόταν σύρριζα στην άκρη της κι αγνάντευε με την μύτη προτεταμένη στις μυρουδιές του ισογείου.Δεν μπορούσα φυσικά να τον φυλακίσω μέσα στο σπίτι σφραγίζοντας πόρτες και παράθυρα. ΄Ομως έβαλα σε όλο το μήκος του μπαλκονιού ένα δίχτυ μήπως και εμποδίσω τις γλύστρες του. Μάταια βέβαια γιατί τα γατιά είναι αιλουροειδή και δεν καταλαβαίνουν από τέτοια.
Μετά, όμως κατάλαβα παρατηρώντας τον, ότι τελικά η πρεμούρα του δεν ήταν η πιτσαρία κι ο κόσμος.΄Ηταν μια τροφαντή κεραμιδόγατα που σουλατσάριζε αδιάφορα στο γκαζόν. Η κεραμιδογατούλα κούτσαινε από το ένα πόδι κι ως εκ τούτου ήταν και πηδηχτούλα, προσπαθώντας να περπατήσει φυσιολογικά.
Κι έτσι ο Φιρούζ ένα απόγευμα αγνοώντας τα πάντα και τους πάντες ,ιδίως μερικούς νόμους της βαρύτητας, κατέβηκε μέσω της τέντας και ολοκλήρωσε τις επαφές του μετά της κουτσής.
Έκτοτε οι ερωτικές του προτιμήσεις ήταν αυτού του τύπου : απόφευγε συστηματικά τις καθαρόαιμες που του κουβαλούσα κατά καιρούς στο σπίτι κι όχι μόνον αυτό. ΄Οταν έβλεπε ότι επέμενα -βλακωδώς -σε τέτοιες προσκομίσεις, κρυβόταν έντρομος ή εξαφανιζόταν αμέσως απο προσώπου γης.
Οι καθαρόαιμες τον άφηναν παντελώς αδιάφορο. Αντιθέτως ,όταν έβλεπε κεραμιδόγατα βρώμικη, κουτσή, στραβή, πληγωμένη, κι άρρωστη, έκανε σαν τρελλός να την προσεγγίσει.
Μετά δύο χρόνια αλλάξαμε σπίτι και στην μονοκατοικία που μετακομίσαμε ο Φιρούζ απέκτησε νέες συντρόφισσες, ακολουθώντας πάντα τις δικές του προτιμήσεις.Ήμουν απαρηγόρητη πλέον. Περιττό δε να πω οτι ο ίδιος είχε γίνει ένας αλήτης πρώτης γραμμής . Από άσπρος και φουντωτός εξελίχθηκε σε μπέζ με ολίγον χακί..Κι απο φουντωτός που ήταν όταν τον χτένιζα ήταν πια ένα γατί με τρίχωμα γεμάτο κόμπους και κομπάκια που ήταν αδύνατον να ξεμπερδεύω. Τον άφησα λοιπόν στην τύχη του και στην ησυχία του. Στην τρίτη μας μετακόμιση, στην Αθήνα πια, είπα πως δεν μπορεί. Λόγω πρωτεύουσας θα συνέλθει. Του κουβάλησα μιά καθαρόαιμη στο σπίτι, την Μπουμπού ελπίζοντας στο καλύτερο.
Το τι έγινε δεν περιγράφεται.Κρύφτηκε κάτω απο τον καναπέ πεισματικά και δεν έβγαινε ούτε για φαγητό.
Εγκατέλειψα έτσι για άλλη μια φορά τις προσπάθειες να τον διασταυρώσω με ζώο της ράτσας του.Ο Φιρούζ πανευτυχής αλώνιζε την καινούργια γειτονιά και φυσικά στο ίδιο πλάνο.Η βρωμιά και η αναπηρίες τον τραβούσαν σαν μαγνήτης. ΄Ωσπου στη γειτονιά εμφανίστηκε ο Μέγας κεραμιδογκόμενος. ΄Ενας γάτος που περπατούσε κι έτριζε η γη.Ο Φιρούζ βέβαια λύσσαξε. Τον κυνηγούσε μέρα νύχτα. Έβγαινε μαζί του κυριολεκτικά στα 'μαρμαρένια αλώνια 'και έφριττε οταν αισθανόταν την χαρακτηριστική μυρωδιά του . Ήμουν σε αγωνία. Ερχόταν πληγωμένος, καθημαγμένος,σέρνοντας τα πόδια του καθε πρωί,με αίματα στα ματάκια του,με βγαλμένο το τρίχωμά του κατα τόπους.Με παίρνανε τα δάκρυα όποτε τον έβλεπα ετσι, αλλά τον άφηνα να δοκιμάζει την ζωή. Ωστόσο τον περιποιόμουν ,του βαζα ιώδιο στις πληγιές και του δινα βιταμίνες, για να αντέχει. Κάποιο βράδυ με ξύπνησαν τα νιαουρίσματα από τον καυγά του με τον Μέγα.Βγήκα στο μπαλκόνι και είδα τους δυο γάτους να παλεύουν στο περβάζι του μπαλκονιού και τον Φιρούζ να φεύγει στο κενό και να εξαφανίζεται.
΄Αρπαξα μια πετσέτα και κατέβηκα κάτω με το νυχτικό. Ευτυχώς ήμασταν πάλι σε σχετικά χαμηλό όροφο. Ήταν αιμόφυρτος, βογκούσε όταν τον μάζεψα στην αγκαλιά μου. Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάω η να κλαίω και μάλλον μου συνέβαιναν και τα δυο ταυτοχρόνως. Σώθηκε όμως ,γιατί δεν είχε πάθει εσωτερική αιμοραγία. Έκατσε δέκα μέρες στο σπίτι, έτρωγε κρεατοσουπίτσες και συνήλθε. Και μετά πάλι τα ίδια.
Έπεσε συνολικά τέσσερεις φορές από το μπαλκόνι σε διάστημα έξι μηνών. Ότι κι αν έβαλα σε εκείνη τη μεριά του μπαλκονιού στάθηκε αδύνατον να εμποδίσει αυτούς τους δυο αρσενικούς να τσακώνονται.Και πάντα ο Φιρούζ έπεφτε στα μάρμαρα του πεζοδρομίου και πάλι τη γλύτωνε. Τα Χριστούγεννα του 2003 ομως συνέβη το μοιραίο.Έσπασε κάποιο πλευρό του, έπαθε εσωτερική αιμοραγία κι ο κτηνίατρος είπε 'τέλος'. Ξεψύχησε στην αγκαλιά μου χωρίς να κουνιέται και να βογκάει καθόλου.΄Ηταν άφωνος πια .Νομίζω με τον εαυτό του.Θυμάμαι τον κοίταζα μέσα στα μάτια βαθειά κι έκλαιγα-έκλαιγα ,τα δάκρυα μου έπεφταν στη μύτη του και σε μια ύστατη προσπάθειά του ,έβγαλε το ρόζ γλωσσάκι του και τα γεύτηκε .Μετά οι κόρες των ματιών του έγιναν μεγάλες. Μαύρισε και το γαλανό και το χρυσό του μάτι και ξεψύχησε.Έτσι τον έχασα.
Ήξερα ότι αν τον ευνούχιζα θα τον έσωνα .Δεν το έκανα ομως .Και δεν μπόρεσα ποτέ να εξηγήσω γιατί.
΄Ισως γιατί τον αγαπούσα πολύ ή και καθόλου.
