Απο το 1961 που μπήκα στο δημοτικό σχολείο, μεχρι το 1973 που έβγαλα το εξατάξιο -τοτε-γυμνάσιο, τίποτε δεν ειναι πιο βαθειά αποτυπωμένο μεσα στο μυαλό μου όσο οι μέρες όπου πλησίαζαν οι διακοπές ,τα τριημερα και οι μεγάλες αργίες των Χριστουγέννων και του Πάσχα.
Ακόμη και λιγα χρόνια πριν, που συναντιόμουν με τις παλιές συμμαθήτριες στις συζητήσεις μας καταλήγαμε στο ιδιο συμπέρασμα .Δεν θυμόμασταν τιποτε αλλο παρα μονο τις γιορτές ,τις εκδρομές ,τα θεατρικά εργάκια που ανεβάζαμε στις σχολικές σκηνές και τις παρελάσεις.Κι όλες μας θυμόμασταν τις παρελάσεις .
Πιστεύω τελικα οτι αυτο συνέβαινε γιατι η παρέλαση τοτε, στην δεκαετία του 63-73 ηταν για μας παράδεισος.Και αυτό για πολυ συγκεκριμένους λόγους.
Οι προετοιμασίες για την παρέλαση άρχιζαν τουλάχιστον ενα μήνα πριν την ημερομηνία της Εθνικής Γιορτής.Για την 28η Οκτωβρίου ,παραδείγματος χαριν, οι πρόβες για την παρέλαση αρχιζαν απο τις πρώτες κιολας μερες του Οκτώβρη.Αυτό σήμαινε οτι τρείς φορές την εβδομάδα οι μαθήτριες και οι μαθητές που ήμασταν ψηλά παιδιά ,γλιτώναμε εξη ολάκερες ώρες μάθημα εβδομαδιαίως. Αν μάλιστα η εκάστοτε υπεύθυνη γυμνάστρια ήταν και καμμιά «ψωνισμένη» με την πασαρέλα και το ένα -δυό, τότε γινόταν χαμός.Μας έβγαζε στην αυλή του γυμνασίου τουλάχιστον για ενα τρίωρο μέρα παρα μέρα κι εμείς είχαμε χαράς ευαγγέλια.
Πενήντα νταρντάνες σε τριάδες ,με τις φόρμες της γυμναστικής στον αυλόγυρο ενος σχολείου δεν ήταν και λίγο πράγμα για εκείνη την εποχή!
Τότε δεν υπήρχαν μικτά γυμνάσια .Είμασταν χωρισμένα τα δύο φύλα όπως και στις εκκλησίες .Γυναικωνίτες και ανδρωνίτες τα σχολεία τοτε.
Κι έβλεπε κανείς τα αγόρια απ τα διπλανά Αρρένων να το σκάνε απο το μάθημα για να έρθουν να κρεμαστούν στα κάγκελα για να μας χαζεύουν με τις ώρες .Κι εμείς δόστου πάνω -κάτω ,κλίνατε επι δεξιά ,μετάαααβολή,στροφή κεφαλής « επ’ αρί» κι άλλα τέτοια.
Και στα σπίτια οι μάνες να ετοιμάζουν τις μπλέ πλισέ φούστες ,μακριές ως τη μέση της γάμπας.Οι περισσότερες μητέρες τότε έρραβαν αυτές τις περιβόητες φούστες μόνες τους για τα καμάρια τους.Παρακολουθούσα την μητέρα μου σ όλη αυτή τη διαδικασία .Μ έβαζε και δίπλωνα μια μεγάλη κόλα κοπτικής ανα δύο πόντους σε πιέτες μετρημένες με την μεζούρα κι εκει πάνω σ αυτό το χαρτί μετα ,δίπλωνε σε αντίστοιχες πιέτες το διπλόφαρδο μπλέ ύφασμα και το καρφίτσωνε προσεκτικά.Μετα το σιδέρωνε για να τσακίσουν και να κολλαριστούν οι πιέτες και ύστερα το γάζωνε κι έβαζε το ζωναράκι του κι ένα φερμουάρ ZAMA πίσω ακριβώς στη μέση.
Μπορεί κανείς να φανταστεί πώς ήταν μια κοπέλα μ αυτή τη φούστα; Δύσκολα, νομίζω .
Εμείς που το ζήσαμε ακόμη γελάμε.Γιατι αυτή η μπλέ πλισέ φούστα αγκάλιαζε το σώμα μας
απο την εφηβική μας μέση, μέχρι την μέση τής γάμπας μας και μας έκανε να έχουμε οψη τουλάχιστον αμπαζούρ. Φούσκωνε στούς γοφούς και στένευε προς τα κάτω στα αδύνατα πόδια μας με τα άσπρα σοσόνια και τις κατάλευκες ελβιέλες.Θυμάμαι οτι στις δύο τελευταίες τάξεις έκανα την άρρωστη εξ αιτίας αυτης της φούστας και γλίτωνα το ρεζιλίκι.
Εμεις των δημοσίων σχολείων βλέπαμε με ζηλόφθονο βλέμμα τις κοπέλες των κολλεγίων . Τα ωραία γκρί πουλόβερ τους με τα λευκά πουκαμισάκια και κυρίως οι στενές σκούρες μπλέ φούστες τους πού τόνιζαν σωστά τα σώματα τους ,ηταν για μας άπιαστα όνειρα .Παρ όλα αυτά όμως ο ενθουσιασμός του κόσμου και ειδικά των αγοριών ήταν ο ίδιος πρός όλες, κατα την παρέλαση.Με το που εμφανιζόταν στην Τσιμισκή τα γυμνάσια θηλέων γινόταν χαμός.Μας πετουσαν κέρματα ,σοκολάτες απο εκείνες τις μικρές ΙΟΝ των δύο δραχμών,τριαντάφυλλα κομμένα απο τους κήπους ,καραμέλες,μας χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό ,σφίριζαν ,μας πείραζαν λέγοντας διάφορα οπως:
«Γεια σου τσολιά μου» η «καλέ εσύ με τήν κοτσίδα ,έλα μετά στον Ξαρχάκο»... και φυσικα όλες σχεδόν είχαμε κοτσίδες και ολες μετα την παρελαση πηγαίναμε στον Ξαρχάκο για καφέ και μάλιστα φραπέ που ήταν είδος πολυτελείας για την εποχή.
Δεν εχω ιδέα τί γίνεται σήμερα με τις παρελάσεις και την προετοιμασία τους.Υποθέσεις μόνο μπορώ να κάνω.Αποκλειεται παντως να την περιμένουν για τους ίδιους λόγους με μας τα σημερινά παιδιά.Η μήπως δεν αποκλείεται;
