Ο κουρνιαχτός των ημερών με τις δολοφονίες στους δρόμους με πήγε πίσω στην εξαετία του 1967-73 μεσα στην οποία «ευτύχησα» να αρχίσω και να τελειώσω με δόξα και τιμή το ΙΒ εξατάξιο γυμνάσιο Θεσσαλονίκης.Πρώην Ζ.
Ετσι ειναι .Οι συνειρμοί την δουλειά τους κι εμείς την δική μας.Το φθινόπωρο λοιπόν του 1967 πρώτη χρονιά της δικτατορίας τα κοριτσάκια που ήμασταν 12,13 ετών ,δώσαμε εξετάσεις στην έκθεση,στην αριθμητική,στην ιστορία κι ίσως σε κάποιο άλλο μάθημα που τώρα δεν μπορώ να θυμήθώ.Περάσαμε την πόρτα του Γυμνασίου όσες πετύχαμε και την πρώτη μέρα μας δόθηκαν οδηγίες γιά την μαθητική μας ενδυμασία και συμπεριφορά.
Θυμάμαι πολυ χαρακτηριστικά την ορθοστασία που τραβήξαμε για κανένα τετράωρο, στον αυλόγυρο του σχολείου,με τους καθηγητές και τον Γυμνασιάρχη εναλλάξ να μας εφιστούν την προσοχή για την συμπεριφορά μας και να διαβάζουν απ τις σημειώσεις τους τις ποινές μας με ταρίφα ημερών αποβολής και μείωσης της αγωγής μας.Κανονικό πρόστιμο τροχονόμου δηλαδη που μεταφραζόταν σε αποβολές απο το σχολείο αλλά και σε χαστούκια τών ντροπιασμένων κηδεμόνων μας.
Ητοι:
Αυτές που θα συλλαμβάνονταν να υβρίζουν τα θεία θα τιμωρούνταν με τετραήμερη αποβολη και μείωση της διαγωγής σε κακή.
Αυτές που θα συλλαμβάνονταν να μήν φορούν την σχολική ποδιά και την κορδέλα στα μαλλιά καθως και άλλου χρώματος κάλτσες πλήν του λευκού ,με διήμερη αποβολή και μείωση της διαγωγης σε κοσμία.
Αυτές που θα συλλαμβάνονταν σε κινηματογράφο η θέατρο η αλλο θέαμα κατάλληλο η ακατάλληλο , με τριημερη αποβολη και μείωση της διαγωγης σε κοσμία.
Απαγορευόταν αυστηρα φυσικα :
Το βάψιμο του προσώπου ,των μαλλιών και των νυχιών.
Τα κοσμήματα.
Η εξαγωγή οφρύων και οι αφαίρεση των τριχων απο τις γάμπες καθώς επίσης οι νάιλον κάλτσες και τα καλσόν.
Επιτρεπόταν τακούνι στα παπούτσια εως δύο πόντους.
Όσες είχαμε μακρυά μαλλιά επρεπε να τα έχουμε πλεγμένα κοτσίδες και οχι αλογοουρά.
Η σχολική ποδιά ήταν καθορισμένου χρώματος ,σχεδίου και μήκους απο το Υπουργείο Παιδείας.
Ειχε μακρύ μανίκι με μανσέτα ,ζώνη λεπτή απο το ίδιο ύφασμα ενώ δεξιά κι αριστερά είχε
τρία και τρία κανονάκια ήτοι διπλές πιέτες .Το μήκος της έπρεπε να ειναι στο μέσον της γάμπας.Υποχρεωτικά δε έφερε λευκό γιακά .
Οι γιακάδες αυτοι ήταν πρόσθετοι και ράβονταν απο πάνω απο το μπλέ ύφασμα ετσι ωστε ν αλλάζονται εύκολα και νάναι πάντα καθαροί.
Ολα μας πονούσαν τότε. Όλα. Και οι απαγορεύσεις και η καταπίεση και οι τιμωρίες. ‘Ολα.
Πιο πολυ απο ολα ομως μας πονούσε ο εξευτελισμός.
Υπήρχαν καθηγητές που θυμάμαι πολυ καλα τα ονοματεπώνυμά τους που περιφέρονταν εν είδει περιπόλου στον αυλόγυρο μ ένα μέτρο στο χέρι τους σαν αυτο που μετράμε τα ντουβάρια.Που έσφιγγαν τα χείλη τους με κακία και μας ξήλωναν τους ποδογύρους μπροστά σ όλες τις συμμαθήτριες μας οταν η ποδιά δεν ήταν τόσο μακρυα όσο έπρεπε.Που μας τραβούσαν τα μαλλιά μας και μας χαστούκιζαν όταν έβλεπαν ίχνη έστω απο κάποια σκιά ματιών που δεν είχε ξεβαφεί καλα.Που μας κατέδιδαν στον Γυμνασιάρχη την επομένη οταν μας έβλεπαν στον κινηματογράφο .Μου έτυχε να πάρω αποβολή γιατι ειχα πάει να δω Αμλετ κι έπεσα για κακή μου τύχη δίπλα στην φιλόλογό μου.Άκουσον άκουσον.Και φυσικά δεν συζητω για τις συμμαθήτριες με σταμπαρισμένους αριστερούς γονιούς.Εκει γινόταν της κολάσεως.Δεν τις άφηναν σε χλωρό κλαρί.Παρ όλα αυτά σωπαίναμε οι περισσότερες.Καταπίναμε τις προσβολές ,τους εξευτελισμούς και τις ταπεινώσεις σε ηλικίες που ειναι υποτίθεται η χαρά της ζωης που τα παιδια και οι έφηβοι πρέπει να διδάσκονται την ελευθερία και τον ανθρωπισμό.
Φαίνεται όμως οτι αυτα γράφονται στα κύτταρα.
Περνούν απο γενιά σε γενιά και ...
μάλλον τα κύτταρα έχουν μνήμη .
