Eν αρχή λοιπόν ειναι το ροζ.
Η το γαλάζιο, αν θέλετε.Aλλα το ροζ κυρίως .Aντε και ολίγον φυστικί η βέρ απαλό.
Mετά, έρχεται μια κατραπακιά που την λένε ζωή .Με τα καλά της ,δεν λέω.
Αλλά και με κάτι ξεγυρισμένες ανάποδες στα μούτρα που ειναι ολοκληρωτικά δικές σου και σου αναποδογυρίζουν το σύμπαν.Βλέπεις εν ολίγοις τον ουρανό σφοντίλι .
Τι σου μένει;Να επιμείνεις στο ρόζ ,βερυκοκκί η να την κάνεις για λίγο παραπέρα μήπως και δεις κανένα άλλο χρωματάκι λίγο πιό σκούρο και αρχίζεις να οσμίζεσαι οτι εκτός απο γκλιτερ μπίτερ και τα τοιαύτα κυκλοφορούν και γκρίζα ,μαύρα ,καφετιά. Ετσέτερα, ετσέτερα.
Έλα ομως που μαζί με την στροφή της κεφαλής και πρός την άλλη πλευρά της ζωής σε πάει νάαα! Ενας φόβος ,μια τρεμούλα,μιά γκρίνια αφόρητη,μιά δυστροπία και μια δυσανεξία ανευ προηγουμένου. Κεφάλαια ολόκληρα λογοτεχνικών αριστουργημάτων ειναι στηριγμένα σ όλον αυτόν τον ορυμαγδό που σε διακατέχει .Πως να συνηθίσεις τωρα;
Εδω και χρόνια ,απ τα μηδέν σου δηλαδή, σε είχαν μεσα στο ρόζ μεταλλιζέ και στο φτιασίδι,στο φουρώ και στην μαγκιά τύπου Τρανσφόμερ ,Σπάϊντερμαν και τα ρέστα.
Δεν σου είχαν πει ποτέ για οδομαχίες,για πολέμους,για μολότωφ ,για το οτι καθως θα στρίβεις στην γωνία Μητροπόλεως και Παλαιών Πατρών Γερμανού θα σου’ρθουν τα δακρυγόνα να χαϊδέψουν το μεϊκ απ της Clinic που έστρωνες με επιμέλεια στο προσωπάκι σου με το αγαπημένο σου σφουγγαράκι της Louis Vuitton το πρωί .Oυτε οτι τις γυναίκες σε πολλά κρατητήρια τις βιάζουν.
Δεν σου είχαν πει οτι και τα νεαρά παιδια τα γονατίζουν εκει μέσα και τα χτυπούν και τα κλωτσούν και τα φτύνουν .Aπ όλα τα καλά εχει εκει μέσα.
Γίνεσαι δεκαπέντε χρονών ,παίρνεις το πρώτο καλό Πασχαλιάτικο χαρτζιλίκι απο τον παππού. Bγαίνεις τα πρώτα ραντεβού με την κοπελίτσα σου κι εκεί που περπατάτε χέρι χέρι ,ξαφνικά η εικονική πραγματικότητα των παιχνιδιών του υπολογιστή γίνεται ένα με το δέρμα σου ,με τα μάτια σου, με την όσφρηση σου και κυρίως με την καρδουλα σου που σπαρταράει απο φόβο.Aς μήν γελιόμαστε .Ας μη γινόμαστε γελοίοι .Η καρδιά των νέων το ξέρει .Φοβάται.
Απλα βουτάει με το κεφάλι μεσα στο φόβο γιατί η αναστάτωση και η παρόρμηση που φέρνουν σ ΄αυτές τις ηλικίες οι ορμόνες , εχουν την ίδια επίδραση μέσα στο κεφάλι τους με τον φόβο.Ανεβάζουν την έντασή τους.
Μόνο να ,
μήν περνάς απο κει ,μέρες που έρχονται.Κάνε οτι δεν βλέπεις και ζήσε γιά λίγο ξένοιαστα,τις νύχτες κοίτα τ’ άστρα και το βράδυ της Ανάστασης κράτα τον έρωτα σου σφιχτά απ την μέση.
Η ζωή (που να πάρει η ευχή) ειναι τόσο μικρή...!!!
