Ανάκλιντρο α λα Κουρβουαζιέ
5.9.2010 - 12:24:28 AM
Ανοίγω το Βημαγκαζίνο της περασμένης Κυριακής, και πέφτω στο κεφάλαιο «Σπίτι». Δεδομένου ότι τα σπίτια πάντα με ενδιαφέρουν και κοιτάω να κλέψω ιδέες για το επόμενο που θα κάνω (είμαι ακόμα στην ηλικία που υπάρχει ένα επόμενο σπίτι στο μέλλον μου), αρχίζω να χαζεύω τις εικόνες και να διαβάζω.
«Η κατοικία ενός διακοσμητή έξω από την Θεσσαλονίκη ισορροπεί μεταξύ λιτότητας και πρωτοτυπίας», μας πληροφορεί το άρθρο. Φυσικά και ισορροπεί, σφού το σπίτι ενός διακοσμητή που σέβεται τον εαυτό του (ο διακοσμητής, όχι το σπίτι) πρέπει να ισορροπεί, να βαδίζει πάντα σε τεντωμένο σχοινί, και στην ανάγκη να μένει κιόλας εκεί (όταν δεν βαδίζει). Όσο δε για την λιτότητα και την πρωτοτυπία... αυτές έχουν να συναντηθούν από μια σχολική εκδρομή το 1976 στο Λιτόχωρο. Και, ω της εκπλήξεως, ο διακοσμητής είναι Θεσσαλονικεύς και το σπίτι βρίσκεται «κάπου μεταξύ Θεσσαλονίκης και Κατερίνης». Έτσι, γενικά. Εβδομήντα χιλιόμετρα είναι αυτά, κάπου θα βρέθηκε ένα οικόπεδο.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες. Ένα εξοχικό είναι, με καλλιτεχνικές ανησυχίες μετα-ανδρεϊκού ΠαΣοΚ (το τεράστιο παράθυρο-φινιστρίνι, ελιά μεταφυτέμενη ΣΕ ΓΚΑΖΟΝ, μια πέργκολα με φαγωμένα καλάμια στο πουθενά, χτιστός κύβος για κρεβάτι) και οι λεζάντες επιμένουν: «Η εσωτερική διακόσμηση κινείται σε αφαιρετικές γραμμές, χωρίς εξάρσεις ή σημεία εντυπωσιασμού» (Η εσωτερική πισίνα δίπλά στην τραπεζαρία είναι πια κάτι το τρε μπανάλ να 'ούμ'.) «Μοναδική εξαίρεση το πραγματικά εντυπωσιακό ανάκλιντρο σε στυλ Λε Κορμπυζιέ.» Κοιτάζω τις φωτογραφίες, ανάκλιντρο γιοκ. Ξανακοιτάζω, μήπως είναι τόσο εντυπωσιακό που δεν μοιάζει με ανάκλιντρο αλλά με κάτι άλλο, πχ. καλοριφέρ. Τίποτα. Αλλά είναι σε στυλ Λε Κορμπυζιέ.
Αναρωτιέμαι πότε ήταν η τελευταία φορά στη ζωή μου που συνάντησα ανάκλιντρο. Στο φουαγιέ του Χίλτον. Τροποποιώ την αναρώτηση. Αναρωτιέμαι πότε ήταν η τελευταία φορά στη ζωή μου που συνάντησα ανάκλιντρο σε σπίτι. Ζαμαί. Μάλλον δεν κάνω τις σωστές παρέες. Αναρωτιέμαι πότε ήταν η τελευταία φορά στη ζωή μου που συνάντησα ανάκλιντρο σε ελληνικό περιοδικό και δεν συνοδευόταν με την επίκληση του Λε Κορμπυζιέ. Ζαμαί και πάλι. Μπορεί ο μεσιέ Κορμπυζιές να έχτισε ό,τι ήθελε, αλλά στην ελληνική ιστορία έχει περάσει ως ο πατέρας του ανάκλιντρου, και με σχετική ερώτηση στην ελληνική έκδοση του Trivial Pursuit.
«Για να δημιουργηθούν όλοι αυτοί οι χώροι», συνεχίζει το άρθρο, «οι ιδιοκτήτες» (Μπα! Δεν είναι τελικά ο λεγάμενος διακοσμητής;) «άλλαξαν σχεδόν όλη την τοιχοποιία των αρχικών σχεδίων». Εγώ, αν είχα κάνει κάτι τέτοιο, όχι μόνο δεν θα υπερηφανευόμουν για αυτό αλλά θα απαγόρευα σε οποιονδήποτε δημοσιογράφο ή διακοσμητή να το αναφέρει. Αλλά εγώ δεν είμαι οι ιδιοκτήτες αυτής της ομορφιάς, που σεμνύνονται μεν και θέλουν να περάσουν απαρατήρητοι στην Πιερία, αλλά ανοίγουν τις πόρτες του σπιτιού τους στους νέους Ίακχους.
Τώρα, ως προς τους ιδιοχτήτες, μια λεπτομέρεια είλκυσε την προσοχή μου αμέσως, που λέει και ο ποιητής. «Για λόγους ασφάλειας τα τζάμια της κατοικίας είναι αλεξίσφαιρα και η πόρτα της κρεβατοκάμαρας αντικαταστάθηκε από ένα ηλεκτρικό στόρι το οποίο κατεβαίνει άμεσα σε περίπτωση ανάγκης».
Όνειρα γλυκά λοιπόν. Κι αν έχετε αϋπνίες, πάρτε ένα Ούζι πριν ξαπλώσετε.
