Κάθε ώρα κάθε μέρας την περνάγαμε μπροστά στα ηχεία, προσπαθώντας να καταλάβουμε πώς είχανε φτιαχτεί αυτά τα μπλουζ. Τα μπλουζ του Τσικάγο μας είχανε βαρέσει στο δοξαπατρί. Και όσο είμασταν μαζί, μπορούσαμε να προσποιούμαστε ότι είμασταν μαύροι. Ρουφούσαμε τη μουσική, αλλά αυτό δεν μας άλλαξε χρώμα στο δέρμα. Κάποιοι μάλιστα έγιναν λευκότεροι. Ο Μπράιαν Τζόουνς ήταν ένας λευκός Έλμορ Τζέημς από το Τσέλτενχαμ. Και γιατί όχι; Μπορείς να είσαι από οπουδήποτε και να έχεις οποιοδήποτε χρώμα. Δεν θέλαμε να βγάλουμε χρήματα. Μισούσαμε τα χρήματα, μισούσαμε την καθαριότητα, το μόνο που θέλαμε ήτανε να γίνουμε μαύροι μαδερφάκερς. Ευτυχώς γλυτώσαμε από αυτό. Αλλά αυτό ήταν το σχολείο μας· εκεί γεννήθηκε το συγκρότημα.
Απόσπασμα από την σχεδόν αυτοβιογραφία του Keith Richards με τίτλο
Life. Μιλάει για το 1963 και πώς δένεται το ατσάλι, ή μάλλον πώς έδεσαν οι Rolling Stones. Μετάφραση αφιερωμένη εξαιρετικά στον Πάνο "Λουμούμπα" Θεοδωρίδη.
