Πριν από καμιά εικοσαετία, όταν ο Ντελιμάρης (Κατωπόδης) έφιαχνε τα σαλάμια που κάνανε τα σαλάμια Λευκάδας διάσημα, δεν είχε καν πινακίδα στην πόρτα του μαγαζιού του. Όποιος ήξερε, πήγαινε. Και οι Λευκαδίτες ξέρανε, γιατί ο Ντελιμάρης περνούσε το πρωί από την αγορά της πόλης σπρώχνοντας ένα καρότσι γεμάτο εκλεκτά κρέατα, και φώναζε
"ελάτε κόσμε να δείτε τι κρέατα βάζω στα σαλάμια μου".
Τώρα βέβαια το μαγαζί απέκτησε σήμανση, τα κρέατα δεν βγαίνουν βόλτα, τα σαλάμια δεν είναι τα ίδια, αλλά τα βρίσκεις και στα μεγάλα σούπερ-μάρκετ εν αφθονία. Την ιστορία αυτή τη θυμήθηκα γιατί πριν από δύο ημέρες, ένας συνάδελφος εν μπλόγκεσιν, ο
Πάνος "Πετεφρής" Θεοδωρίδης, ανήρτησε ένα
εικονογραφημένο σχόλιο στον τοίχο του
προφίλ του του στο Facebook. Αυτό το σχόλιο τράβηξε την προσοχή πολλών, μεταξύ των οποίων και ο εκδότης μας, ο οποίος μου παρήγγειλε να αντισχολιάσω, λέγων "
Εσύ είσαι ο γρουσούζης του HomeFood, και όχι ο Πετεφρής. Πρόσεχε μη σου φάει τη δουλειά." Τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει, γιατί ο Πετεφρής έχει να γράψει στο HomeFood από την φθινοπωρινή ισημερία, αλλά όταν ο εκδότης θέλει, ο μπλόγκερ μπορεί.
Ξεκινώ αναπαράγοντας την ανάρτηση του άλλου, γιατί από τους δύο αναγνώστες μου ο ένας δεν έχει λογαριασμό στο Facebook, και δεν θέλω να αποκλείσω το 50% του κοινού μου.
Παιδιά συμπαθάτε με, αλλα αυτή η κυρία, που απ΄ό,τι κατάλαβα, σηκώνει ρίγη συγκίνησης στον ανδρικό πληθυσμό, είναι μιά ενδεχομένως σπιρτόζα,έξυπνη, πλακατζού και χαριτωμένη γυναίκα, αλλα κοσμείται απλοχερα από το δώρο της ασχήμιας και της ξενερέ δήθεν γοητείας.Κάποια στιγμή να διαχωρίζουμε το άτομο που τα βγάζει ανέτως από το άτομο που θεωρείται βαμπ ή προικισμένη.
Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω τι ώθησε τον άνθρωπο να κρεμάσει αυτά τα κρέατα στο τσιγκέλι του πάγκου του στο μπεζεστένι που λέγεται Facebook, και να διαλαλήσει
"ελάτε κόσμε να δείτε με τι συγκινούνται οι άνδρες". Είναι μάλλον γνωστό ότι οι άνδρες ανάκαθεν συγκινούνται με ο,τιδήποτε κινείται. Περίεργως εστιάζει το σχόλιο στην όποια "ασχήμια" της κυρίας και την "ξενερέ δήθεν γοητεία", γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αυτές τις δύο ιδιότητες δεν τις έχει η κυρία, αλλά της τις απονείμει το κοινό της.
Τι κι αν ο Πετεφρής δεν ανήκει στο target group της κυρίας; Γιατί αποφάσισε να αναρτήσει αυτή τη φωτογραφία και όχι μια άλλη, και ταυτόχρονα
να μην κάνει λόγο για τα φτερά που φύονται στην ωμοπλάτη της κυρίας; Ποιος ο ρόλος των κόκκινων δαντελωτών εσωρούχων; Γιατί μια βαμπ ή προικισμένη δεν μπορεί να βγάζει δημοσίως τα ρούχα της με ευκολία και συχνότητα; Υπάρχουν βαμπ σήμερα; Τι εννοεί "προικισμένη" ο ποιητής; Θα έστεκε το σχὀλιο αν στη θέση της κυρίας είχαμε φωτογραφία του Μαρτάκη, του Ψινάκη ή της Βουγιουκλάκη;
Αμείλικτα ερωτήματα, που θα μείνουν αναπάντητα σε τούτο τον αιώνα. Το κυριότερο όμως είναι, γιατί μένουμε στη κυρία, η οποία στο κάτω-κάτω τη δουλειά της κάνει, και δεν μιλάμε για το σύστημα που την εξέθρεψε, την ανέδειξε, την εξύψωσε και... (σταματώ εδώ γιατί αρχίζω να ακούγομαι σαν μέλος του ΠΑΜΕ.) Όμως
εκεί είναι η ουσία. Δεν είναι στον Πετεφρή, δεν είναι στην κυρία, δεν είναι στους άντρες, είναι στη
διαμεσολάβηση του ρίγους. Το νταβατζηλίκι, επί το λαϊκότερον.
Και τώρα, αντίς για χίλιες λέξεις ακόμη, μια φωτογραφία δικής μου επιλογής. Η κυρία είναι η ίδια, με δίχως φτερά, αλλά με καπέλο, ενώ εδώ διακρίνεται και το κοινό της...
