Ο πατέρας μου, Τριπολιτσιώτης κατά το ήμισυ, μου είχε πει κάποτε «Δύσκολα θα βρεις καλόν Μωραΐτη. Αλλά άμα τον βεις θα είναι πολύ καλός». Αυτή την ιστορία θυμήθηκα πάλι χτες στη λαϊκή της Καλλιδρομίου, όταν πέρασα νωρίς από τον πάγκο του
Γιάννη και είδα ότι είχε άγρια σπαράγγια.
Τον Γιάννη τον ξέρω χρόνια. Ναυπλιώτης. Σεμνός και λιγομίλητος, και τα προϊόντα του πάντα πρώτης τάξεως. Έχει κυρίως ξυνά - πορτοκάλια (εξαιρετικά σαγκουίνια), κλημεντίνες- και χόρτα. Τα τελευταία χρόνια έρχεται και η γυναίκα του. Οι τιμές του, απολύτως κανονικές.
Βλέπω λοιπόν τα άγρια σπαράγγια, έστω και εκτός εποχής. Ο Γιάννης, ξέρει ότι είμαι πελάτης.
Πόσο τα έχεις; τον ρωτώ.
Τρία ευρώ το μάτσο, λέει.
Μου φάγανε τα χέρια να τα μαζέψω, λέει η γυναίκα του,
δεν είχα πάρει γάντια μαζί μου.
Εκείνη τη στιγμή, έρχεται και ο Γιώργος από τον απέναντι πάγκο για να τσεκάρει τον ανταγωνισμό. Ο Γιώργος, επίσης Μωραΐτης, έχει επίσης καμιά φορά άγρια σπαράγγια. Πιάνει την πραμάτεια του Γιάννη και τη ζυγιάζει.
Εγώ δεν έχω τέτοια, λέει,
να τα βάλεις πέντε ευρώ. Ο Γιάννης τον κοιτάζει ψυχρά
. Πέντε είναι πολλά. Τρία θα τα βάλω. Γράφει τρία ευρώ με την κιμωλία στην πινακίδα και την βάζει στα σπαράγγια, δίπλα στην άλλη που γράφει πέντε για τα ορεινά άγρια χόρτα και αμαρτίαν ουκ έχει.
Παίρνω μερικά ματσάκια σπαράγγια και φεύγω. Ξέρω ότι και οι επόμενοι, τρία ευρώ θα τα πάρουνε, μέχρις εξαντλήσεως αποθεμάτων. Ξέρω ότι στο τέλος της λαϊκής ο Γιάννης θα φορτώσει το αυτοκίνητό του με τις άδειες κλούβες και θα πάει στο σπίτι του με τη συνείδησή του ήσυχη, ότι δεν αισχροκέρδισε, ότι σεβάστηκε τη γης που του έδωσε να φάει για άλλη μια βδομάδα κι έδωσε και σε άλλους να φάνε, έναντι του σωστού αντιτίμου. Ο Θεός είναι μεγάλος. Νάμαστε καλά να ξαναβρεθούμε την άλλη εβδομάδα.
