Είχα ασχοληθεί και
παλαιότερα με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τον εμβληματικό πρωθυπουργό της γείτονος Ιταλίας. Εμβληματικό γιατί εκφράζει τον μέσο Ιταλό που τον ψήφισε και ξαναψήφισε, περισσότερο από τον Έλληνα ομόλογό του ο οποίος εμβληματικός μεν, αλλά με την έμφαση στο
βλημα-. Αν γινόταν ποτέ ριάλιτι με πρωθυπουργούς, θα κέρδιζε μόνιμα η Ιταλία με δεύτερη και καταϊδρωμένη τη Γαλλία, ως τη στιγμή που θα αποφάσιζε να συμμετάσχει η Ρωσία οπότε game over, or else.
Επιστρέφω όμως στον Σίλβιο γιατί είναι η μοναδική περίπτωση πρωθυπουργού που καλλιεργεί στο τριχωτό της κεφαλής του μια βιολογική μοκέτα. Η αντιπαράθεση των εικόνων
πριν και
μετά δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Η Ουνέσκο ετοιμάζεται να ανακηρύξει το κρανίο του Καβαλιέρε προστατευόμενο υδροβιότοπο, ενώ συζητείται το όνομά του και για το Νομπέλ Φυσικής.
Στην Ελλάδα, κακώς αναζητείται ο «Έλληνας Μπερλουσκόνι» ανάμεσα στους ανθρώπους των μήδια. Τι κι αν έχει μηδιακή αυτοκρατορία ο Σίλβιο; Εδώ όχι αυτοκρατορία, ούτε τσιφλίκι δεν θα έχει απομείνει ως το τέλος του χρόνου. Επίσης κακώς αναζητείται ο Έλλην ομόλογός του μεταξύ πολιτικών (ουδείς πολιτικός μας έχει μήδια και ουδείς δεκαεπτά ερωμένες) ή προέδρων ΠΑΕ, αν και ο Μπέος είναι πολλά υποσχόμενος μετά την παρακμή του Ψωμιάδη, ο οποίος είχε και εφημερίδα βρε αδερφέ, προσπαθούσε προς τη σωστή κατεύθυνση.
Ο Έλλην Σίλβιο πρέπει να αναζητθεί με βάση τη συνεχιζόμενη επιτυχία αλλά και την βιο-μοκέτα. Εκεί λοιπόν, υπάρχει ένας ξεκάθαρος υποψήφιος: ο Λευτέρης Πανταζής. Δώστε βάση στες εικόνες...
Η σύγκριση μεταξύ των δύο εγχρώμων φωτογραφιών υπογραμμίζει το γεγονός ότι η μύτη του ανθρώπου είναι το μόνο όργανο που συνεχίζει να μεγαλώνει όσο ζεις...
