Πέρασα χτες από το ζαχαροπλαστείο των αδελφών Ασημακόπουλων, στη Χαριλάου Τρικούπη. Οίκος τάχα μου ιδρυθείς το 1915, γαλακτοπωλείο ως το 1950 κι έκτοτε ζαχαροπλαστείο. Εγώ πάλι είμαι φανατικός πελάτης πάνω από 27 χρόνια. Είδα το μαγαζί να αλλάζει, πωλήτριες να έρχονται και να παρέρχονται, γλυκά να εξαφανίζονται, άλλα να εμφανίζονται:
έτσι η ζωή.
Όλα αυτά βέβαια ως χτες. Από χτες δεν είμαι πια πελάτης, παρά μόνον περιστασιακώς περαστικός για τις νουγκατίνες (όσο κρατήσουν αυτές), αφού και τα τσουρέκια τους είναι αλλοπρόσαλλα και βγαίνουν σε ώρες μπουτίκ, όχι φούρνου. Κρέμες και ρυζόγαλα από τον Βάρσο στο Χαλάνδρι.
Πήγα χτες να παραγγείλω μια τούρτα. Στο ταμείο, μια από τις κόρες των αδελφών, με ανεγνώρισε ως πελάτη νομίζω, μπορεί και να βαυκαλίζομαι, πάντως με άκουσε προσεκτικά, χαμογέλασε επαγγελματικά, και μου είπε ότι αυτό που ζητώ,
δεν γίνεται.
Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι αυτό που ζητώ
γίνεται, με τον συνδυασμό άλλων γλυκών που κάνουν: μιλφέιγ για βάση, σαντιγύ και σου από πάνω, φράουλες ή κεράσια γαρνιτούρα, νά το Saint Honoré, και πάντως
το έχετε ξανακάνει.
Αμ δε.
Δεν προβλέπεται. Το τι δικαιολογίες μου κατέβασε (με το χαμόγελο πάντα) για να αποφύγει να το κάνει, δεν περιγράφονται. Αισθάνθηκα λύπη για το κατάστημα. Δεν χαμογέλασα, είπα
Καλά, αφήστε, δεν πειράζει, μην σας κουράζω, κι έφυγα με σφιγμένα δόντια για το Desiré.
Έτσι πιστεύω ότι πρέπει να φεύγει κανείς όταν λήγει μια σχέση: προχωρώντας. Η ζωή συνεχίζεται.
