Κινέζικη μόδα για όλη την οικογένεια: έτσι έγραφε η πινακίδα στο κατάστημα στην Πανόρμου, λίγο πριν βγω στην Αλεξάνδρας. Είχα πάει από εκεί γιατί οι βασικές λεωφόροι για το κέντρο ήταν και πάλι κλειστές, ένεκα τελετής λήξης των Special Olympics.
Σκεφτόμουν τους special athletes τις μέρες που πέφτανε τα δακρυγόνα και οι πέτρες και τα μάρμαρα, δυο τετράγωνα παρακάτω. (Ευτυχώς που οι αγώνες γινόντουσαν στο Καλλιμάρμαρο, κι έτσι δεν χρησιμοποιήθηκε το Στάδιο ως νταμάρι). Σκεφτόμουν ότι όλοι έχουμε γίνει άτομα με ειδικές ανάγκες, απλώς κάποιοι έχουν και ειδικές δεξιότητες.
Πάρτε για παράδειγμα τον Σταύρο Ψωμιάδη, γιο του λαοφιλούς ηγέτη Μάκη Ψωμιάδη. Είναι, οπωσδήπτε, καπάτσος και επιτήδειος. Αυτό το παιδί έχει καταφέρει, σύμφωνα με τις εφημερίδες, μέσα στα λίγα χρόνια που εργάζεται, να αποκτήσει έναν τραπεζικό λογαριασμό με καταθέσεις 565.000.000 ευρώ.
Πεντακόσια. Εξήντα. Πέντε. Εκατομμύρια. Ευρώ.
Μετά αναρωτιόμαστε πού πήγανε τα λεφτά.
Εγώ πάλι αναρωτιέμαι γιατί οι Αγανακτισμένοι επιμένουν να συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα ναι να οργανώνουν επίσκεψη στο σπίτι του Παπουτσή, και δεν πάνε επίσκεψη στο σπίτι του Ψωμιάδη. Ή μάλλον δεν αναρωτιέμαι: στο Σύνταγμα θα φάνε ξύλο και χημικά. Chez Psomiadès θα φάνε ξύλο και σφαίρες.
Αυτό είναι το πιο αξιοπερίεργο των τελευταίων επεισοδείων: τόση βία και τόση ένταση, τόσο ξύλο και τόσο μίσος, και παρ' όλα αυτά δεν έχει πέσει (ΕΥΤΥΧΩΣ) ούτε ένας πυροβολισμός, αν και κυκλοφορούν πολλά κουμπούρια τα τελευταία χρόνια. Οι πυροβολισμοί πέφτουν προσώρας αλλού και άλλοτε, στο Γκάζι, στην Πειραιώς, στην παραλία, στη νύχτα.
Ο Τσέχωφ είχε γράψει πως αν κρεμάσεις ένα πιστόλι στον τοίχο στην πρώτη πράξη του έργου, στην επόμενη πρέπει να εκπυρσοκροτήσει. Στο Σύνταγμα δεν είχαμε καμία εκπυρσοκρότηση πυροβόλου γιατί αυτό το έργο δεν είχε πιστόλια: οι θίασοι ήταν από
άλλο έργο, ήταν
άλλοι οι κόσμοι που συναντήθηκαν και αναμετρήθηκαν (όπως αναμετρήθηκαν), το παρακράτος και η παραοικονομία ήταν
αλλού.
Στο Σύνταγμα παίζεται μια κωμωδία νούτικη. Θυμίζω τα λόγια του Bertrand Russell:
Οι μεγάλες δημοκρατίες μας επιμένουν να θεωρούν ότι ένας βλάκας είναι μάλλον πιο έντιμος άνθρωπος από έναν έξυπνο, και οι πολιτικοί μας εκμεταλλεύονται αυτήν την προκατάληψη προσποιούμενοι ότι είναι ακόμη πιο βλάκες από όσο τους έκανε η φύση.
Κανείς δεν έχει πει τον Ψωμιάδη βλάκα.
