Φέτος ο Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα είχε αυξημένο ενδιαφέρον, λόγω αυξημένης κίνησης ανθρώπων και τροχοφόρων. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους αυξημένους ήταν από αλλού, και τα περισσότερα τροχήλατα ήταν καροτσάκια του σούπερ-μάρκετ γεμισμάνα με άχρηστα (για εμάς) πράγματα, έδινε μια ιδιαίτερη χροιά στον εορτασμό της σεβασμίας Mεταστάσεως της υπερενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Mαρίας, που είχε αρχίσει να καταντάει
ρουτίνα.
.jpg)
Η βόλτα στη λαϊκή της Καλλιδρομίου το Σάββατο 13 έδειξε ότι οι περισσότεροι ιθαγενείς, αγοραστές και πωλητές, είχαν μεταναστεύσει. Ξανακράτησα νοερή σημείωση ποιοι είχαν κατέβει να πουλήσουν, για να τους προτιμώ όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Κι έμεινα κάτι περισσότερο να χαζεύω αυτούς που είχαν βγει για να αγοράσουν είτε υποβασταζόμενοι από Ουκρανές και Γεωργιανές εἰτε με τα αραιά ακαζού μαλλιά τους να ανεμίζουν ατίθασα στις αύρες των Εξαρχείων. Νέα νοερή σημείωση: να ορμηνέψω το γιο μου ότι αν ποτέ πάω να γίνω έτσι, να με πυροβολήσει.
Την Πέμπτη είχα περάσει το μεσημέρι από την Πλατεία Κοτζιά, για να τσεκάρω τα απομεινάρια των εκπτώσεων στο notos.home. Εκεί λοιπόν, στα σκαλιά του Μεγάρου Μελά της Εθνικής Τραπέζης, απέναντι από το Μέγαρο Καρατζά της Εθνικής Τραπέζης, με πλήρη αστυνόμευση, δημόσια και ιδιωτική, τον ήλιο να λάμπει κατακόρυφα πάνω από τα κεφάλι μας, ένα ζευγάρι χρήστες έκανε χρήση. Δηλαδή είχανε καθήσει στα σκαλιά, είχαν απλώσει τα σύνεργα, είχαν ετοιμάσει το χαρμάνι, είχαν σφίξει το λάστιχο στο μπράτσο και τρυπούσαν τη φλέβα. Την επομένη το ανέφερα σε έναν μεγαλύτερο φίλο μου, παλιό Αθηναίο. «Και τι σου έκανε εντύπωση;» με ρώτησε ψύχραιμα. «Η ώρα, το μέρος ή η πράξη;»
Ομολογώ ότι αισθάνθηκα πολύ μικρός.
