Ξημέρωσε η επόμενη μέρα των Χριστουγέννων, η γιορτή περασμένη, τα σχολεία κλειστά, έξω κρύο. Σηκώθηκα να φτιάξω πρωινό, και σε λίγο ξυπνήσανε και τα πιτσιρίκια. Έστιψα χυμό, ζέστανα γάλα, κι είπα να βάλω κάποια μουσική να συνοδεύσει το ξεκίνημα της μέρας. Είχα τη φαεινή ιδέα να βάλω Κάρπεντερς. Τα παιδιά ζητήσανε να ξανακούσουνε το «Yesterday Once More», τρεις φορές το βάλανε. Τους είπα ότι όταν ήμουν μικρός τα άκουγα κι εγώ αυτά, μου αρέσανε, δεν είναι κακό να ακούς όλα τα είδη της μουσικής, ανάλογα με τη διάθεσή σου κάθε στιγμή. Εμείς βέβαια είχαμε ένα μεγάλο πλεονέκτημα ως παιδιά, δεν είχαμε τηλεόραση, γιουτιούμπ και τα συναφή, οπότε δεν είχαμε εικόνα ούτε ξέραμε τη σημειολογία των τραγουδιών, ακούγαμε μόνο τη μουσική και κρίναμε.
Φαντάζομαι ότι τα παιδιά θα θυμούνται αυτή τη στιγμή όταν μεγαλώσουν και ακούνε μόνο Μετάλικα, κι αν δεν την θυμούνται θα τους τη θυμήσω εγώ.
