Δεν είναι η πρώτη φορά που το λέω ή το γράφω αυτό το πράγμα, αλλά έτσι κι αλλιώς όσες φορές και να πεις και να γράψεις κάτι σ΄ αυτή τη χώρα, είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω…
Λέγαμε με κάτι φίλους προχθές για το φλέγον θέμα της αστυνόμευσης στο κέντρο της Αθήνας πως από την Ομόνοια μέχρι τα σχολεία, περίπου, της Γκράβας που είναι ανάμεσα στην Κυψέλη και στο Γαλάτσι, υπάρχουν πέντε αστυνομικά τμήματα. Ένα στην Ομόνοια, ένα στα Εξάρχεια, ένα στον Αγ. Παντελεήμονα, ένα στην οδό Θήρας στην πλατεία Αμερικής και ένα στην Αγ. Λαύρας στο Γαλάτσι. Η απόσταση από την Ομόνοια μέχρι την Αγ. Λαύρας είναι ζήτημα αν φτάνει τα 3 χλμ. Πέντε αστυνομικά τμήματα σε 5 χλμ. Δεν είναι και λίγο, παρόλα αυτά, ο κόσμος παραπονιέται ότι η περιοχή δεν αστυνομεύεται. Και δεν είναι να πεις πως είναι μικρά αστυνομικά τμήματα, πενταόροφο, ας πούμε, είναι το αστυνομικό τμήμα της οδού Θήρας στην πλατεία Αμερικής. Αν μιλήσεις με τους κατοίκους όλων αυτών των περιοχών θα σου πουν ότι η περιοχή δεν αστυνομεύεται. Αν μιλήσεις με τους αστυνομικούς αυτών των τμημάτων, θα σου πουν πως έχουν πολύ λίγους στη διάθεσή τους και άπειρους και είναι δύσκολο να δώσουν μάχη σώμα με σώμα και να αστυνομεύσουν σωστά την περιοχή. Βγάζω έξω το αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων που συνέχεια βρίσκεται υπό πολιορκία και στέκομαι στο γεγονός πως τα υπόλοιπα δεν έχουν επαρκή αριθμό ατόμων και οι περισσότεροι απ΄ αυτούς που έχουν είναι άπειροι. Να προσθέσω και το γεγονός πως όταν μιλάς με ανθρώπους είτε από τμήματα είτε από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, σου λένε πως «δεν υπάρχει επαρκής πολιτική βούληση»…
Δεν γράφω αυτό το κομμάτι για να επιτεθώ στην ελληνική αστυνομία, απλώς για να αναρωτηθώ για άλλη μια φορά, πως γίνεται κόσμος και κοσμάκης, όχι πάντα πρώτης κατηγορίας, να κουβαλάει γύρω του αστυνομικούς δήθεν για προστασία, ενώ στην πραγματικότητα οι περισσότεροι απ΄ αυτούς έχουν έναν αστυφύλακα για οδηγό για να τους μεταφέρει τα ψώνια και για άλλα πολλά που δεν έχουν καμία σχέση με το θέμα οποιασδήποτε προστασίας. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν ενδιαφέρεται για καμιά προστασία, γιατί δεν κινδυνεύουν από κανέναν και από τίποτα, περισσότερο από φιγούρα το κάνουν για να αισθάνονται κάποιοι, όπως βλέπουμε στα περιοδικά και στην τηλεόραση, διάσημους να κυκλοφορούν με τους μπράβους τους…
Βλέπεις κάτι απίθανα ονόματα, κάτι απίθανα πρόσωπα, ξαφνικά να έχουν αστυνομικό ή αστυνομικούς, γιατί πολλοί δεν έχουν μόνο έναν, και φαντάζομαι αυτό θα είναι σωτήριο για την αυτοπεποίθησή τους όχι όμως και για την αστυνόμευση αυτής της πόλης, αυτής της χώρας…
Ασφαλώς, κάποιοι χρειάζονται κάποιους να τους προστατεύουν. Υπάρχουν άνθρωποι π.χ. μάρτυρες σε δίκες που χρειάζονται ιδιαίτερη προστασία κλπ, κλπ. Ή κάποιες άλλες περιπτώσεις ανθρώπων που όντως πρέπει να φυλαχθούν, πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις, άλλωστε για τις εξαιρέσεις φτιάχτηκαν όλα αυτά, τις εξαιρέσεις μιας κοινωνίας μόνο που έχουμε φτάσει στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Η πλειοψηφία αυτών που απολαμβάνουν την ασφάλεια των «υψηλών» προσώπων αν αισθάνονται τόσο ξεχωριστοί και τόσο σημαντικοί που ενδεχομένως να φοβούνται μην έχουν το τέλος του Τζον Λένον, φαντάζομαι ότι θα έχουν αρκετά χρήματα για να εξασφαλίσουν την προστασία τους. Όποιος αισθάνεται κάπως έτσι ας βγάλει απ΄ την τσέπη του λεφτά και ας πάρει κάποιους σεκιουριτάδες, κάποιους μπράβους ή οτιδήποτε άλλο, να τους φυλάνε. Δε νομίζω ότι περισσεύουν οι αστυνομικοί για να μπορεί κανείς να τους σπαταλάει σε «ασφάλεια υψηλών προσώπων» που μόνο «υψηλοί» δεν είναι…
Θυμάμαι τον Χρήστο Λαμπράκη ή την Ελένη Βλάχου -που δεν τους γνώρισα τους ανθρώπους όσο ζούσαν- που δεν είχαν άνθρωπο να τους φυλάει και βλέπω σήμερα κάθε ανθυποαστεράκι της τηλεόρασης να απαιτεί και να έχει ανθρώπους ως προσωπική φρουρά…
Και μη νομίζετε πως είναι λίγοι συνολικά αυτοί, κάθε άλλο, ένα μεγάλο μέρος των αστυνομικών διατίθεται για την «ασφάλεια υψηλών προσώπων»…
Μήπως ήρθε η ώρα έστω και λόγω της κρίσης να μπουν μερικά πράγματα στη θέση τους;...
