«Ο Σήφης ήταν άρρωστος με εντερικά, αλλά τώρα είναι καλύτερα» είπε η εξαδέλφη μου, συνεχίζοντας έναν μονόλογο που είχε ξεκινήσει από την υγεία της θείας Ιουλίας και είχε φτάσει ούτε θυμάμαι πού. «Να τον δεις με τι ευγνωμοσύνη κοιτάζει τον γιατρό όποτε πηγαίνει να του κάνει ένεση, είναι συγκινητικό!». Παρ' ότι μου φάνηκε περίεργο ένας άντρας τριάντα και βάλε – τόσο είναι ο Σήφης – να κοιτάζει με ευγνωμοσύνη εκείνον που του κάνει ένεση για να του περάσει η διάρροια, δεν σχολίασα περαιτέρω. Η εξαδέλφη μου μιλούσε και εγώ περίπου την άκουγα και συμφωνούσα, χωρίς στην πραγματικότητα να συμμετέχω. Όταν όμως το αφτί μου έπιασε και ότι «ο γιατρός τού χαϊδεύει την κοιλίτσα και ο Σήφης γουργουρίζει και του σπρώχνει το χέρι παρακάτω, ο πονηρούλης» δεν μπόρεσα να μην εκδηλώσω την έκπληξή μου για τον... εκτροχιασμό της σεξουαλικότητάς του τέκνου της φίλης μου. «Για ποιον Σήφη σου μιλάω;» με κοίταξε με το άγριό της η εξαδέλφη μου. «Για τον γιο της Αγάπης». «Ποιας Αγάπης; Για τον γάτο του Στέλιου και της Ράνιας σου μιλάω, αλλά εσύ πέρα βρέχει!». Δεν είναι η πρώτη φορά που με τσακώνουν αφηρημένο.
Όλο και περισσότερο το μυαλό μου φεύγει, πετάει (τις πιο ακατάλληλες στιγμές) σε άλλες σκέψεις. «Την αθηναϊκή μαγιονέζα την τρώτε;» με ρώτησε η κυρία Σαλαμπάση όταν τηλεφώνησε για να καλέσει τη θεία «Ιουλία και τον συνοδό της» (δηλαδή εμένα) στο «κατ' έτος δείπνο της Ενώσεως Αγιοσταυριτών Κάτω Καταπακτής Σερρών». «Φυσικά και την τρώω» απάντησα χωρίς να έχω ακούσει τι έλεγε ενώ σκεφτόμουν τι χρώμα θα βάψω τους τοίχους της κρεβατοκάμαράς μου όταν θα την ανακαινίσω. Αποτέλεσμα; Εγώ που σιχαίνομαι το ψάρι βρέθηκα με μια νεκρή σφυρίδα στο πιάτο μου. Την οποία και αναγκάστηκα να καταπιώ μέχρι το τελευταίο της λέπι για να μη στενοχωρήσω τις Αγιοσταυρίτισσες.
«Καλά να πάθεις!» αποφάνθηκε η πονετική θεία Ιουλία λίγο αργότερα. «Άλλη φορά να ακούς τι σε ρωτάνε και μετά να απαντάς. Γιατί η καημένη η Σαλαμπάση σε ρώτησε». Δεν μπορώ να ισχυριστώ το αντίθετο. Με ρώτησε αλλά δεν άκουσα. Γιατί; Μάλλον επειδή έχουν μαζευτεί πολλά στο μυαλό μου και δεν αντέχει πια. Δουλειές, υποχρεώσεις, μια θεία που με σπρώχνει με τον τρόπο της να πηδήξω από το μπαλκόνι... Κάποια φλάντζα κάηκε και υπολειτουργεί το σύστημα. Άλλα μου λένε, άλλα ακούω, άλλα απαντώ. Σκέψεις άσχετες με αποσυντονίζουν. Όπως τις προάλλες, όταν κατά τη διάρκεια μιας σημαντικής σύσκεψης για θέματα της δουλειάς, μου ζητήθηκε η γνώμη μου. Και εγώ μόνο για τις δίφυλλες εντοιχισμένες ντουλάπες ήμουν σε θέση να μιλήσω, καθώς προσπαθούσα να αποφασίσω ποια από τις τρεις στις οποίες είχα καταλήξει θα παράγγελνα.
Από τον καιρό του δημοτικού είχα να ακούσω τόσο πολλά «πού τρέχει το μυαλό σου, συγκεντρώσου!». Ε, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. «Η αρρώστια του σύγχρονου ανθρώπου» με κοιτάζει με ύφος Μαρίνας Λαλιώτη η εξαδέλφη μου. Αυτή δεν είναι η κατάθλιψη; «Είναι και η έλλειψη συγκέντρωσης, πίστεψέ με!». Την πιστεύω, τι να κάνω. Θεραπεία υπάρχει; Άλλοι μου προτείνουν να αρχίσω γιόγκα, άλλοι να κόψω «την πολλή κόκα κόλα», άλλοι να εισπνέω ανθοϊάματα Bach μέχρι λιποθυμίας... Η θεία Ιουλία – των δραστικών λύσεων πάντα – μου πρότεινε να πάω στον Αϊ-Γιάννη τον Ρώσο. «Θεραπεύει την πάθησή μου;». «Όχι, απλώς θέλω να πάω εγώ και δεν μπορώ αν δεν με συνοδέψεις». «Εσείς φταίτε που έχω χαζέψει» της επιτίθεμαι. «Γιατί διαρκώς με φορτώνετε με νέες υποχρεώσεις. Άκου να σας πάω στον Ρώσο!». «Εγώ; Εγώ σε φορτώνω; Εγώ που μόνο την ευκολία σου σκέφτομαι;». Το έζησα όλο το δράμα: τη θεία να με κατηγορεί για αχαριστία, εμένα να απολογούμαι... Λίγο μετά, όταν κάθησα στο κομπιούτερ να δουλέψω ενώ εκείνη παρακολουθούσε «Τα μυστικά της Εδέμ», αφήνοντας πότε πότε κανέναν λυγμό ώστε να κάνει εμφανές ότι το φαρμάκι που την είχα ποτίσει εξακολουθούσε να της κατατρώει τα σωθικά, σκέφτηκα ότι μάλλον παραπαίρνω τα πράγματα στα σοβαρά. Ότι πρέπει να αρχίσω να πετάω από πάνω μου αν θέλω να ξαναβρώ την παλιά ηρεμία και συγκέντρωσή μου.
Δεν πάσχω από την αρρώστια του σύγχρονου ανθρώπου. Από την αρρώστια του σύγχρονου μαλάκα που τα φορτώνεται όλα και κλατάρει πάσχω, είπα στην εξαδέλφη μου και της ανακοίνωσα τη θεραπεία που μου επέβαλε ο ειδικός, δηλαδή εγώ: αποτοξίνωση κάθε Σαββατοκύριακο από το σόι και από όλους εκείνους που μόνο ζητάνε. Τώρα πρέπει να ανακοινώσω στη θεία Ιουλία και ότι μου απαγορεύτηκε – από εμένα, τον ειδικό – και κάθε ταξίδι προς τον Αϊ-Γιάννη τον Ρώσο για τα επόμενα 100 χρόνια. ΄Η να την πάω και να συνεχίσω την επανάσταση μετά;
