Κάθε Παρασκευή βράδυ, γύρω στις δέκα, ο Λαλάκης ο φονιάς βγαίνει παγανιά. ΄Ετσι έχουμε βαφτίσει τον αδίστακτο νεαρό που μένει τρεις πολυκατοικίες μετά τη δικιά μας και ο οποίος κάθε εβδομάδα την ίδια ημέρα και ώρα αρωματίζεται και σπεύδει να τα σπάσει σε κάποιο από τα σκυλάδικα της Ιεράς (ανίερης) Οδού. Αποφασισμένος να σπάσει προηγουμένως τα δικά μας νεύρα. Την πρώτη φορά που εμφανίστηκε στη γειτονιά νομίσαμε ότι γινόταν σεισμός. Μια υπόκωφη βοή, μακρινή στην αρχή, άρχισε να πλησιάζει το σπίτι και να γίνεται όλο και πιο έντονη. Το σκυλί κρύφτηκε σκούζοντας κάτω από το κρεβάτι, η εξαδέλφη μου άρχισε να ουρλιάζει «σταθείτε κάτω από τις κολόνες!», εγώ να ψάχνω εναγωνίως πού στο καλό βρίσκονταν οι κολόνες. Η δε θεία Ιουλία έπαθε κάτι σαν ισχαιμικό επεισόδιο, από το οποίο όμως επανήλθε γρήγορα. Μόλις η βοή που μας τράνταζε συθέμελα άρχισε να αποκτά συγκεκριμένο ήχο: τον ήχο της φωνής του Βασίλη Καρρά. Ναι, ο Λαλάκης ο φονιάς με το αγωνιστικό αυτοκίνητο, την πειραγμένη εξάτμιση και τα σκυλάδικα στη διαπασών ήταν εδώ! Και εμείς έπρεπε, ανυπεράσπιστοι, να υποστούμε τα τρελά κέφια του. Τα οποία μεταφράζονταν σε ανατριχιαστικά σπιναρίσματα στην άσφαλτο και σε ξέφρενο λαϊκό γλέντι μέχρι τελικής πτώσης – όχι του Λαλάκη, της δικής μας τελικής πτώσης.
Ποτέ δεν κατάλαβα όσους οδηγούν έχοντας τη μουσική – κατά προτίμηση Καρρά – στη διαπασών. Πώς μπορούν να συγκεντρώνονται; Ποιος όμως είπε ότι συγκεντρώνονται; Το θέμα είναι να είμαστε συγκεντρωμένοι εμείς, οι δυστυχείς που θα βρεθούμε στον δρόμο τους, ώστε να μπορέσουμε να αντιδράσουμε άμεσα σε κάθε στραβοτιμονιά τους και να γλιτώσουμε τη ζωή μας. Ναι, αφού δεν οδηγώ, επιλέγω να εκθέσω την εμπόλεμη καθημερινότητα των πεζών αυτής της χώρας. Οι οποίοι είμαστε ανά πάσα στιγμή τα πιθανά θύματα εκείνων που επειδή έχουν αυτοκίνητο θεωρούν ότι οι δρόμοι είναι δικοί τους. Και ότι όσοι τολμάμε να κυκλοφορούμε πεζή πρέπει να τους προσκυνάμε αν δεν μας κάνουν χαλκομανία στην άσφαλτο. Από τις πόλεις που έχω επισκεφθεί – μετά το Κάιρο το οποίο βρίσκεται εκτός συναγωνισμού – οι δικές μας είναι οι πιο εχθρικές προς τον πεζό.
Εδώ τα αυτοκίνητα αν θέλουν σταματούν για να περάσεις απέναντι, από τη διάβαση, ακόμη και όταν ο σηματοδότης δείχνει κόκκινο. Εδώ οι μηχανές και τα παπάκια κάνουν ό,τι μπορούν για να πετύχουν εκείνους που γλίτωσαν από τα αυτοκίνητα. Εδώ τα λεωφορεία όχι μόνο αριβάρουν στη στάση όποτε θέλουν – οι «όπως Αμερική!» αναρτημένες ταμπελίτσες με τις ακριβείς ώρες των δρομολογίων μάς μάραναν – αλλά και σε πηγαίνουν όπου θέλουν: «Δικιά μου είναι η στάση, αν γουστάρω σταματώ!» δήλωσε οδηγός σε ηλικιωμένο που τόλμησε να παρατηρήσει ότι είναι απαράδεκτο να περιμένει επί τρία τέταρτα της ώρας. Και πραγματοποίησε την απειλή του όταν – παρά τις διαμαρτυρίες και άλλων επιβατών – τον κατέβασε τρεις στάσεις μετά τον προορισμό του! Εδώ οι ταξιτζήδες ζητούν διαρκώς αυξήσεις και άλλα προνόμια για να εξακολουθήσουν να επιλέγουν κούρσες, να καπνίζουν αρειμανίως, να ακούν ό,τι γουστάρουν στο ραδιόφωνο χωρίς να σου ζητούν την άδεια, να σε στριμώχνουν στο πίσω κάθισμα με άλλους επιβάτες, πάλι χωρίς να σου ζητούν την άδεια, και να αδιαφορούν για την υγιεινή των αυτοκινήτων τους και των ιδίων. Κοντολογίς, μιλάμε για μια χώρα όπου, αν δεν διαθέτεις ρόδα, ώστε να αντιμετωπίσεις με τον ίδιο τσαμπουκά τους ροδάτους, θεωρείσαι παρίας. Κάνουν ό,τι μπορούν για να στο αποδείξουν όλοι – σχεδόν όλοι – όσοι καβαλούν το αυτοκίνητο ή τη μοτοσικλέτα τους και όποιον (δηλαδή εμάς, τους πεζούς) πάρει ο Χάρος.
Είμαι, τουλάχιστον, τυχερός παρίας. Γιατί μπορώ να μετακινούμαι από το σπίτι στη δουλειά αλλά και στο κέντρο της πόλης με τα πόδια. Χωρίς να έχω ανάγκη καμία σοφεράντζα από εκείνες που μου δείχνουν καθημερινά την απαξίωσή τους βαρώντας την κόρνα τους έτσι και τολμήσω να πατήσω το οδόστρωμα – μόνο εδώ, από όλη την Ευρώπη, οι αυτοκινητιστές προηγούνται των πεζών. Χωρίς να εξαρτώμαι από τα πάρκινγκ που σε χρεώνουν τρελά λεφτά για να αφήσεις το όχημά σου για μία-δύο ώρες, αποποιούμενα τις όποιες ευθύνες για φωτιές, κλεψιές, γρατσουνιές...
Χρόνο με τον χρόνο όμως αισθάνομαι πιο ανασφαλής στους δρόμους της Αθήνας. Γιατί οι οδηγοί γίνονται πιο αγενείς και πιο βίαιοι. Ελέγχουν όλο και πιο δύσκολα τα νεύρα τους, χάνουν όλο και πιο εύκολα τον έλεγχο των οχημάτων τους. Τελευταίως, κάθε φορά που φτάνω στον προορισμό μου σώος αισθάνομαι «ευλογημένος», όπως είπε και ο Σάκης Ρουβάς μετά την μπανανόφλουδα που πάτησε στη Γιουροβίζιον. ΄Ωσπου να αποστρέψει ο Μεγαλοδύναμος το βλέμμα από εμένα, ασχολούμενος με κάποιον πιο ενδιαφέροντα και ευλογημένο τύπο, και να γίνω (με τη σειρά μου) εικονοστάσι σε κάποια γωνία. Επειδή κάποιοι από εσάς «βάλατε φωτιά στα φρένα και σας έμεινε το γκάζι»...
