Υπάρχουν Αλήθεια και Ψεύδος άρα γε; ή υπάρχουν μόνον Νέον και Παλαιόν, –και το Ψεύδος είναι απλώς το γήρας της αληθείας;
― Κ.Π. Καβάφης, 16.9.1902
Είναι Μεγάλη Πέμπτη. Μέσα στης νύχτας τη σιγαλιά ακούω καμπάνες, αμυδρά. Κάποιοι είναι πιστοί και παίρνουν το δρόμο για την εκκλησία, εγώ που δεν είμαι βάζω λίγο Μπαχ για κατ’ οίκον κατάνυξη. Και λίγο τσίπουρο, που βοηθάει τις πνευματικές αναζητήσεις. Αν χιόνιζε κιόλας θα έγραφα ένα μνημειώδες
Tractatus Socio-Gastronomicus, αλλά καμία σχέση.
Είναι επίσης Πρωταπριλιά. Αναρωτήθηκα το πρωί ποια θα είναι η είδηση-μαϊμού στις εφημερίδες, αυτό το άθλιο συνταχνιακό αστείο των ελλήνων δημοσιογράφων που θεωρείται πλέον θεσμός, κεκτημένο κλπ. Βλέπω για μείωση αποδείξεων σε γιατρούς και δικηγόρους, λέγω
αχά! αυτό είναι, κι είναι και χοντροκομμένο ως ψέμα.
Μετά βλέπω την ίδια είδηση και σε άλλες εφημερίδες και παγώνω.
Δεν είναι μία η Πρωταπριλιάτικη είδηση.
Όλες είναι, αληθινές και μαϊμούδες. Κι οι εφημερίδες, κι αυτές Πρωταπριλιάτικες είναι. Βλέπω το
Βήμα να
πραγματεύεται στα σοβαρά τις
φήμες για ληστείες. Θυμάμαι το «Ποινικό Μητρώο της Αθήνας» των Μαθιόπουλου και Μαθιουδάκη, πρώτων διδαξάντων.
Και η χώρα, Πρωταπριλιάτικη είναι. Και οι κάτοικοί της και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί τους και οι κυβερνώντες και οι κυβερνώμενοι.
Κι έχω όλους αυτούς τους Καραγκιόζηδες να μου εύχονται σήμερα, Μεγάλη Πέμπτη και ανήμερα Πρωταπριλιά,
«Χρόνια Πολλά». Και να διστάζω να τους απαντήσω ότι δεν με λένε Μαρία Αιγυπτία, ούτε Μανώλη Μαυρομμάτη για να γιορτάζω σήμερα.
Λοιπόν; Δεν ξέρω.
Ξέρω ότι το περασμένο Σάββατο, περνώντας νωρίς στην Καλλιδρομίου, άκουσα μελαψό μανάβη να λέει «Εντό ντεν ειναι Πακιστάν». Σκέφτηκα να απαντήσω «Εδώ είναι το Σούλι», αλλά με πρόλαβε απέναντι πωλητής: «Εδώ είναι Αφγανιστάν».
Και είχε δίκιο, όπως αποδείχτηκε.
