Η θέα από το θυρωρείο
2.4.2009 - 9:43:40 PM
Επωφελήθηκα της σημερινής απεργίας και επισκέφθηκα την οδοντίατρό μου. Στα σκαλιά, στην είσοδο της πολυκατοικίας, καθόταν ένας αξύριστος χοντρός και κάπνιζε. Δυο άλλοι, επίσης χονδροί, αξύριστοι και εξ ίσου ρυπαροί, κοιτάζανε τα κουδούνια. Μέσα, η θυρωρός είχε ανοίξει έναν γόνιμο διάλογο με άλλους δύο της ιδίας ομάδας. Ο ένας έλεγε ότι είναι τριάντα χρόνια σε αυτή τη δουλειά κι ότι έρχεται ο καιρός να ξεκουραστεί.
Ανέβηκα, και όσο περίμενα τη σειρά μου στο ιατρείο χτύπησε το κουδούνι κι ανεγνώρισα τη φωνή του προσεχώς συνταξιούχου: Είμαστε τα παλληκάρια που μαζεύουν τα σκουπίδια... Η βοηθός τους έδωσε ένα χαρτονόμισμα, έλαβε ευχετήρια κάρτα με τον αριθμό του απορριματοφόρου και η ομάδα συνέχισε την καθοδική πορεία της στους ορόφους.
Όταν τελείωσα τις οδοντιατρικές εργασίες, κατέβηκα να φύγω. Η θυρωρός στη θέση της.
–Έφυγαν τα «παλληκάρια»; ρώτησα.
–Έφυγαν, έφυγαν. Κάθε χρόνο έρχονται, αλλά δεν είναι αυτοί που παίρνουν τα σκουπίδια.
–Ποιοι τα παίρνουν δηλαδή;
–Κάποιο άλλοι, νεότεροι. Δεκαπέντε χρόνια είμαι εδώ, τους ξέρω όλους.
–Αυτοί οι νεότεροι έρχονται για δώρο Πάσχα;
–Όχι, ποτέ. Έρχονται μόνο οι παλιοί, που δεν μαζεύουν τα σκουπίδια.
Καθώς έφευγα, η θυρωρός μονολόγησε Τι τα θέλετε, έτσι είμαστε, με άψογη Αλβανική προφορά.
